ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္-အင္းမ)

   လူ႕ဘဝေရာက္လာတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ?

-------------------------------------------------

♦ မနက္အိပ္ရာကႏိုးရင္ မထေသးဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိုးတိုးေလး ျပန္ေမးသင့္တဲ့ ေမခြန္းတစ္ခု ႐ွိပါတယ္။

လူ႔ဘဝေရာက္လာတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ?

အေျဖကေတာ့ လမ္းသံုးသြယ္ကို အာ႐ုံျပဳၾကည့္ရမွာပါ။

♦ လမ္းသံုးသြယ္ ႐ွိပါတယ္။ ကံလမ္းရယ္၊ စ်ာန္လမ္းရယ္၊ ဉာဏ္လမ္းရယ္ပါ။ ဒါန သီလေတြ ျပဳတာကကံလမ္းကသြားတာပါ။ ကံလမ္းကသြားရင္ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ကိုေရာက္ပါတယ္။ သမထတရားေတြ ပြားမ်ားအားထုတ္တာက စ်ာန္လမ္းက သြားတာပါ။ စ်ာန္လမ္းကသြားရင္ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဝိပႆနာတရားေတြ ပြားမ်ား အားထုတ္တာက ဉာဏ္လမ္းက သြားတာပါ။ ဉာဏ္လမ္းက သြားရင္ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ နိဗၺာန္ပါ။ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔အတြက္ ဉာဏ္လမ္းက သြားရမွာပါ။ ဒီေတာ့ ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္းေလာက္နဲ႔ တင္းတိမ္ေနလို႔ မရပါဘူး။ ဉာဏ္လမ္းေခၚတဲ့ ဝိပႆနာတရားကိုလည္း အားထုတ္ရဦးမွာပါ။

♦ ၿပီးေတာ့ လမ္းသံုးသြယ္ကို အာ႐ုံျပဳလိုက္ရင္လည္း ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ေႁခြရံသင္းပင္း ဆိုတာေတြလည္း ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

♦ လူ႔ဘဝေတာ့ေရာက္လာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ဘဝ ေရာက္လာၿပီး ဒီဝိပႆနာတရားေလးမွ အားမထုတ္ရဘဲ ေသသြားရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူ႔ဘဝရလာတာ မတန္ပါဘူး။ ဝိပႆနာတရား အားမထုတ္ရဘဲ ေသသြားၾကရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး႐ွိမွာပါ။

♦ ဉာဏ္လမ္းေခၚတဲ့ ဝိပႆနာတရားဟာ သာသနာတြင္းကာလမွာပဲ ရ႐ွိတာပါ။ သာသနာပ ကာလမွာမရပါဘူး။ သာသနာပကာလမွာ ကံလမ္းနဲ႔ စ်ာန္လမ္းပဲ႐ွိတာပါ။ ဆိုလိုတာက ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္းေလာက္နဲ႔ စိတ္မခ်ရေသးပါဘူး။ ဉာဏ္လမ္းေခၚတဲ့ ဝိပႆနာတရားအားထုတ္ၿပီး အနည္းဆံုး ေသာတပန္ျဖစ္မွ ဘဝကစိတ္ခ်ရတာပါ။ ေသာတပန္ ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အပါယ္မက်ေတာ့ပါဘူး။

♦ ေသာတာပန္ျဖစ္ေအာင္ အားမထုတ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ အငယ္စား ေသာတပန္လို႔ေခၚတဲ့ စူဠေသာတာပန္ အဆင့္ေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာပါ။ စူဠေသာတာပန္ဆိုတာ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးကိုခြဲျခားသိတဲ့ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္အထိ ေရာက္တဲ့ေယာဂီကို စူဠေသာတာပန္လို႔ ေခၚတာပါ။ စူဠေသာတာပန္ျဖစ္ရင္လည္း သုဂတိဘဝ ျမဲတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

♦ ဉာဏ္စဥ္အတိုင္းေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္က ဒုတိယဉာဏ္စဥ္ပါ။ ပထမဉာဏ္စဥ္က နာမ္႐ုပ္ကို ပိုင္းျခားသိတဲ့ နာမ႐ူပပရိေစၧဒဉာဏ္စဥ္ပါ။

♦ ဒီဉာဏ္စဥ္ႏွစ္ပါးကိုေတာ့ တရားကို ႐ုိ႐ုိေသေသ႐ႈမွတ္တဲ့ ေယာဂီတိုင္း ေတြ႕ၾကရတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း ဒီဉာဏ္စဥ္ ႏွစ္ခုေလာက္ေတာ့ရေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာပါ။ တခ်ိဳ႕အေလ့အက်င့္မ်ားတဲ့ ေယာဂီေတြဆို ကိုယ့္အိမ္ဘုရားခန္းထဲမွာ ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ ဒီဉာဏ္စဥ္ႏွစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းေတြ႕ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

♦ ဘဝမွာ ဝိပႆနာတရားထက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ ဘာမွမ႐ွိပါဘူး။ ဝိပႆနာတရားေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဝိပႆနာပီတိသုခနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနရတာဟာ လူသာမန္ေတြ မဆိုထားနဲ႔ နတ္သာမန္ေတြေတာင္မွ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းကို ရ႐ွိပါတယ္လို႔ ေဟာျပထားတာပါ။

♦ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေန ေရာက္ေန၊ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲ ႐ွိေနေန၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ တကယ္ေလွ်ာက္ရမွာက ဉာဏ္လမ္းပါ။

♦ ဒါေတြက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း႐ွိတဲ့အခါ လမ္းသံုးသြယ္ကို အာ႐ုံျပဳလိုက္ရင္ တရားသေဘာေလးေတြ ေပၚလာတာမ်ားပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတြးေလးနဲ႔ တရားျပန္ေဟာလို႔လည္း ရတာပါပဲ။ တရားေဟာသူလည္း ကိုယ္၊ တရားနာသူလည္း ကိုယ္ပါ။ တရားဆိုတာ သူမ်ားေဟာမွတင္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ျပန္ေဟာရမွာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တရားေဟာတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိန္းေက်ာင္းတာပါပဲ။

♦ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တရားေဟာရင္း ကိုယ္ဘယ္လမ္းက ေလွ်ာက္ေနတယ္ဆိုတာ ျပန္ၾကည့္ရမွာပါ။ ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္းေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်န္ေနတဲ့ သက္တမ္းေလးမွာ ဉာဏ္လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ေရႊ႕ယူဖို႔ပါပဲ။ ဉာဏ္လမ္းေပၚေရာက္သြားရင္ က်န္တာေတြက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

♦ ဉာဏ္လမ္းေပၚေလွ်ာက္တဲ့အခါ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါကအတိတ္ အတိတ္ဘဝက ပါရမီ ပါခဲ့တဲ့သူေတြ အတြက္သာ အဆင္ေျပတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရိပ္သာတစ္ခုခုမွာသြားၿပီး နည္းသြားယူရမွာပါ။ ဆယ္ရက္၊ တစ္လခ်က္ခ်င္းႀကီး မဝင္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ ပထမ သံုးရက္ဝင္ၾကည့္၊ အဆင္ေျပရင္ ေနာက္ဒုတိယအႀကိမ္က်ေတာ့ ငါးရက္ဝင္ၾကည့္၊ ေနာက္တတိယအႀကိမ္က်ေတာ့ ဆယ္ရက္၊ တစ္လ စသည္ျဖင့္ တိုးတိုးသြား႐ုံပါ။

♦ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက (၆၀)ျပည့္ ပင္စင္ယူမွပဲ အားထုတ္ဖို႔ စိတ္ကူးၾကတာပါ။ (၆၀)ေနာက္ပိုင္းဆို ႐ုပ္အို နာမ္အို ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ လူငယ္တစ္ေယာက္လို အားထုတ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ က်န္းမာေရး မေဖာက္ဘူးလို႔လည္း မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ က်န္းမာေရးေဖာက္ၿပီး ခုတင္ေပၚေရာက္မွ တရားအားထုတ္နည္း သင္ေပးရတဲ့ ကမၼ႒ာန္းဆရာမွာလည္း စိတ္႐ွိတိုင္း သင္မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ပင္စင္မယူခင္ ငယ္တုန္း အားထုတ္ထားရမွာပါ။ ပင္စင္ယူၿပီးတာနဲ႔ အ႐ွိန္မပ်က္ ဆက္အားထုတ္သြားရင္ မခက္ေတာ့ပါဘူး။

♦ ဒီလိုပါပဲ၊ ပင္စင္မယူခင္လည္း ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္း၊ ဉာဏ္လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ေရႊ႕ေရႊ႕ယူသြားရမွာပဲ။

♦ ဥပမာ - ကိုယ့္႐ုံးကို လူတစ္ေယာက္ စာရြက္တစ္ရြက္လာယူမယ္၊ တျခားကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းမေပးႏိုင္တာကို ေရာက္လာသူက မေက်နပ္စကားေျပာလာမယ္၊ ဒါကို ကိုယ္က ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ကာယကံနဲ႔ ဝစီကံကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္တာက သီလကုသိုလ္ျဖစ္သြားတာပါ။ စာရြက္လာယူသူကို ၾကည့္ၿပီး ငါလုပ္ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ သူ႔မိသားစု အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလို႔ ေမတၱာပို႔ေပးေနတာက သမထကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတာပါ။ ကိုယ္လုပ္ေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ ဝမ္းေျမာက္မႈ ျဖစ္မယ္။ ဒါဆို ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာတယ္၊ ဝမ္းသာတယ္လို႔ ႐ႈမွတ္လိုက္တာက ဘာဝနာကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတာပါ။

♦ ဒါက အလုပ္လုပ္ရင္း႐ုံးထဲမွာတင္ ျမတ္စြာဘုရား ေလွ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္း၊ ဉာဏ္လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ေရႊ႕ယူလိုက္တာပါ။ ပိုက္ဆံလည္း မကုန္ပါဘူး။

♦ ခႏၶာ႐ွိေနတဲ့အတြက္၊ မိသားစု႐ွိေနတဲ့အတြက္ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာေတြကေတာ့ လိုအပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေမယ့္ ဒီ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ေငြေၾကးေတြကိုပဲ ဒါနသေဘာ၊ သီလသေဘာ၊ ဘာဝနာသေဘာျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းယူရမွာပါ။

♦ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ဘဝေတြကခက္ေတာ့ အခက္သားပါပဲေလ။ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ စိတ္တိုင္းမက်တဲ့သူက မ်ားပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ၊ စိတ္တိုင္းက်ျခင္း၊ မက်ျခင္းေတြနဲ႔ဘဲ ဘဝေတြက ျဖတ္သန္း ေနၾကရတာပါ။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ဘဝဟာလည္း မသက္သာလွပါဘူး။ ရဟန္းနဲ႔ေငြ၊ ေငြနဲ႔ရဟန္း ဘာမွမဆိုင္လွေပမယ့္ ေငြမ႐ွိျပန္ရင္လည္း အဲဒီရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ခက္ခဲမႈေတြနဲ႔ပါ။ လူေတြဆို အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။

♦ ပုထုဇဥ္ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ ေလာကီက်ိဳးေတြကေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုအေနနဲ႔ကို လိုအပ္ေနတာပါ။ ေလာကီက်ိဳးေတြကို ငဲ့လြန္းေနျပန္ရင္လည္း တရားအားထုတ္ရတာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ျပည့္စံုျခင္း၊ မျပည့္စံုျခင္းေတြကေတာ့ ႐ွိျမဲ႐ွိေနမွာပါ။ အဲဒီအထဲကမွ တရားအားထုတ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ပဲ ဘဝက ျပည့္စံုမႈ တစ္ခုအေနနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုေနေတာ့တာပါ။ တရားမွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးဟာ ေလာကီက်ိဳးေတြကို ေမ့ေနတာက မ်ားပါတယ္။ တဒဂၤေမ့ေနရင္ တဒဂၤ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာပါပဲ။

♦ ျမတ္စြာဘုရားက ပရိနိဗၺာန္စံခါနီးမွာ မေမ့ၾကနဲ႔၊ မေမ့ၾကနဲ႔လို႔ ေနာက္ဆံုးစကားအေနနဲ႔ မွာခဲ့ပါတယ္။ မေမ့ၾကနဲ႔ဆိုတာ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႔လို႔ ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကိုေထာက္ၿပီး လူ႔ဘဝေရာက္လာတာ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ဖို႔ပါပဲ။

♦ ဘာပဲေျပာေျပာ လူ႔ဘဝရခိုက္ေလးမွာ ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္းေလာက္နဲ႔တင္ တင္းတိမ္မေနဘဲ ဉာဏ္လမ္းေပၚကိုလည္းေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ဖို႔ပါပဲေလ။

ေၾသာ္..... ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း တရားအားထုတ္ေနတာပဲ အေကာင္းဆံုးပါပဲေလ။

ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္ - အင္းမ)

(အကုသိုလ္ႏွင့္ ပန္းတိုင္ မွ)

က်မ္းကိုး -သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တရားေတာ္မ်ား။

(The Voice Journal ၂၈ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၁)

bwar99.blogspot.com