သင္ခန္းစာစု ေပတဝတၱဳ ( ဒုဂၢတိဘံုသားတို႔၏ အမွာစကား )
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
စာေပမွာေပတဝတၱဳကို မွတ္တမ္းတင္ထားတာ အမ်ားႀကီး မဟုတ္ဘူး၊ ငါးဆယ့္တစ္ပုဒ္ပဲရွိတယ္။ အဲဒီ ငါးဆယ့္တစ္ပုဒ္ထဲက သင့္ေတာ္ရာ ဝတၱဳအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ေဟာေျပာေပးမယ္။ ဒီတရားကို နာယူၿပီးေတာ့ ဘဝအတြက္ သင္ခန္းစာဆိုတာ ယူၾကရတယ္။ သင္ခန္းစာယူၿပီးတဲ့အခါ မိမိရဲ႕ဘဝ အဆင္ေျပဖို႔ မွန္ကန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ႀကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမယ္။ ငါးဆယ့္တစ္ဝတၱဳထဲက သင့္ေတာ္ရာ ဝတၱဳေလးေတြကို ေရြးေကာက္ၿပီး " ဒုဂၢတိဘံုသားတို႔ရဲ႕ အမွာစကား ” အျဖစ္ ေဟာေျပာမွာ ျဖစ္တယ္။
ဒီေန႔ေခတ္မွာလည္း ေသရြာျပန္တို႔ရဲ႕ အေၾကာင္း ဆိုၿပီး ေရးထားတဲ့စာအုပ္ေတြ ရွိတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳက တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး မတူၾကဘူးေပါ့။ တခ်ိဳ႕အေတြ႕အႀကံဳက အင္မတန္မွ ထူးဆန္းတယ္။ ယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူးေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္တိုင္ကိုက အကုန္လံုးမေျပာဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္ ယံုၾကမွာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ သတၱေလာကႀကီးဆိုတာ အင္မတန္မွ ဆန္းၾကယ္တယ္။ သက္ေသသာဓက ရွိတဲ့အခါမွ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာေျပာတာျဖစ္တယ္။ "ယထာကမၼဴပဂဉာဏ္” ကံအားေလ်ာ္စြာ သတၱဝါေတြဟာ ဘံုဘဝကို ေရာက္တယ္ဆိုတာကို သိတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ ေဟာတာ။
သတၱဝါေတြရဲ႕ ကံစြမ္းရည္သတၱိ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန ဒါေတြအားလံုးကို ဘုရားပဲမွန္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ က်န္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက အကုန္မသိဘူး၊ အေပၚယံေလာက္ပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။
အရွင္နာရဒႏွင့္ ၿပိတၱာမ်ား
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ေပတဝတၱဳပါဠိေတာ္မွာ အရွင္နာရဒရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳ ဇာတ္လမ္းေတြကို မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ ရွင္လကၡဏနဲ႔ ရွင္ေမာဂၢလာန္တို႔လည္း အေတြ႕အႀကံဳ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိတယ္ေနာ္။ သံယုတ္ပါဠိေတာ္မွာ ထူးဆန္းတဲ့ ဒုဂၢတိဘံုသားေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြရွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးတို႔ မၾကာခင္က ထူးဆန္းေသာ သတၱဝါႀကီးမ်ား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစီးနဲ႔ ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳကို ေဟာထားတာရွိတယ္။
အခု ဒီကေန႔ "ဒုဂၢတိဘံုသားတို႔ရဲ႕ အမွာစကား” ကို ေဟာမွာျဖစ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္က ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ ေနရာဟာ ဒုဂၢတိဘံုသားေတြ မ်ားျပားတဲ့ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဒီေန႔ေခတ္ေတာင္မွပဲ ရွိေသးတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ေရပူတြင္းေတြဆိုတာ ရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္းပဲ ေရပူတြင္းေတြ ရွိတယ္။ ဟန္လင္းႀကီးဘက္မွာ ရွိတယ္၊ ထားဝယ္ဘက္မွာ ရွိတယ္။
အိႏၵိယမွာတဲ့ ေရပူတြင္းကို တေပါဒါ လို႔ ေခၚတယ္။ တေပါဒါရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ေရပူလို႔ ေျပာတာပဲ။ တပ ဆိုတာ ပူေလာင္ေနတဲ့၊ ဥဒ ဆိုတာ ေရ၊ ေရပူရွိတဲ့ျမစ္ကို တေပါဒါျမစ္ ေရပူတြင္းေပါ့။ အဲဒီေရက ဘာလို႔ ပူတာတုန္းဆိုေတာ့ ေလာဟကုမၻီ ငရဲအိုးႀကီး ႏွစ္လံုးၾကားက ျဖတ္စီးလာလို႔တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္ ေရေႏြးနဲ႔ ေရခ်ိဳးခ်င္ရင္ လွ်ပ္စစ္ေရေႏြးအိုးက ျဖတ္စီးလာတဲ့ ေရပူနဲ႔ခ်ိဳးရတာပဲ။ အဲဒီေရပူတြင္းက ေရဟာလည္း ငရဲအိုးႏွစ္လံုးၾကားက ျဖတ္စီးလာတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ကမၻာမွာ မီးေတာင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ။ သတၱဝါေတြဟာ ကံၾကမၼာရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈေၾကာင့္ အဲဒီ မီးေတာင္ေတြထဲမွာ သြားျဖစ္တာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ထူးဆန္းတယ္။ အင္မတန္ပူတဲ့ မီးေတာင္ထဲ သတၱဝါသြားျဖစ္တာ။ အဲဒီသတၱဝါဟာ ငရဲသတၱဝါလို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္တယ္။ အဲေတာ့ ေလာဟကုမၻီ ငရဲမွာ ခံစားေနၾကရတဲ့ သတၱဝါေတြရွိတယ္။ အဲဒီငရဲအိုးႏွစ္လံုးၾကားက ျဖတ္စီးလာလို႔ ေရက ပူတယ္လို႔ဆိုတယ္။
ဝက္ႏႈတ္သီးနဲ႔ လူတူၿပိတၱာ
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
တစ္ေန႔ေတာ့ ရွင္နာရဒဆိုတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးဟာ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚကေန ဆင္းလာတဲ့အခါမွာ ထူးဆန္းတဲ့ သတၱဝါတစ္ေကာင္ကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ သူျမင္ခဲ့တဲ့ သတၱဝါက ဝက္ႏႈတ္သီးနဲ႔ လူပံုစံ ၿပိတၱာတစ္ေကာင္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ၿပိတၱာရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က အင္မတန္မွ လွတယ္။ အသားေရက ဝင္းၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ေတာင္မွ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္တယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ႏႈတ္သီးက ဝက္ႏႈတ္သီးႀကီးတဲ့။ ကဲ - ဘယ္ေလာက္ထူးဆန္းတဲ့ သတၱဝါတုန္းဆိုေတာ့ ဝက္ႏႈတ္သီးနဲ႔ ၿပိတၱာႀကီးေပါ့။ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အင္မတန္မွ လွပတဲ့လူတစ္ေယာက္၊ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဝက္ႏႈတ္သီးႀကီးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။
အင္မတန္မွ ထူးဆန္းတဲ့ သတၱဝါကို သူျမင္ေတာ့ အနီး ေရာက္လာတာတဲ့အခါမွာ သူ စကားေျပာၾကည့္တယ္။" ထူးဆန္းလွေခ်လား။ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ အင္မတန္မွလွတယ္။ အသားအေရေတြက စိုေျပဝါဝင္းၿပီး မ်က္ႏွာကေတာ့ ဝက္ႏႈတ္သီးႀကီးနဲ႔။ ဘာေၾကာင့္ ဒီဘဝမ်ိဳး ေရာက္တာလဲ” လို႔ ေမးတယ္။
သူကေျပာတယ္ "သူဟာ အရင္ဘဝတုန္းက လူသားတစ္ေယာက္ပါ တဲ့။ ကိုယ္အမႈကိုေတာ့ ေစာင့္စည္းတယ္။ သူမ်ားကို ပုတ္တာ ခတ္တာ မလုပ္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကိုေတာ့ မေစာင့္စည္းခဲ့ဘူး တဲ့။ ဆဲေရးတိုင္းတြာတယ္၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကို ေျပာတယ္၊ ႏႈတ္ အင္မတန္ ၾကမ္းတမ္းခဲ့တယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြကို ဆဲေရးတယ္၊ ရဟန္းသံဃာေတြကို ဆဲေရးခဲ့တယ္” တဲ့။
ဆဲတယ္လို႔ ဆိုကတည္းက သူ႕စိတ္ဟာ ေဒါသျပင္းထန္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီလို ေဒါသျပင္းထန္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ဆဲေရးတာ။ အဲဒီေဒါသရဲ႕ အရွိန္ေၾကာင့္ လူ႕ဘဝေသဆံုးတဲ့အခါ ငရဲကို က်သြားတယ္။ ငရဲက လြတ္လာတဲ့အခါ ကံၾကမၼာက မကုန္ေသးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပံုပန္းသ႑ာန္ဟာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္တယ္။ ေဒါသျဖစ္ၿပီး စိတ္ဆိုးရင္ ႏႈတ္သီးက ခၽြန္သြားတာေလ။ အဲေတာ့ ဝက္ႏႈတ္သီးလို ႏႈတ္သီးခၽြန္တဲ့ ၿပိတၱာဘဝ ေရာက္လာတယ္။ အင္မတန္မွ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္တဲ့ မ်က္ႏွာျဖစ္တယ္။
သူက မွာလိုက္တယ္တဲ့။ "တပည့္ေတာ္ကို အရွင္ဘုရား ကိုယ္တိုင္ ျမင္တယ္မဟုတ္လား။ တပည့္ေတာ္ဟာ ကာယကံကိုေတာ့ ထိန္သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေနခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကို မေစာင့္စည္းဘဲ ဆဲေရးတယ္၊ လိမ္ညာတယ္၊ ပါးစပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အကုသိုလ္ေတြ အကုန္လုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အပါယ္ငရဲက်ၿပီးတဲ့အခါမွာ တပည့္ေတာ္ ဒီအေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္လာရတာပါ” တဲ့။ ကံၾကမၼာပံုရိပ္ဆိုတာ စိတ္ဓာတ္ေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ျဖစ္တာ။ "အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ကိုပဲၾကည့္၊ ဘယ္ေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏႈတ္ကိုေစာင့္စည္းပါ၊ ႏႈတ္ကို မထိန္းသိမ္း မေစာင့္ေရွာက္ရင္ တပည့္ေတာ္အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္” လို႔ အမွာစကား ပါးလိုက္တာေပါ့။
သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားကိုၾကည့္ရင္ သူဘာလုပ္ခဲ့လို႔ ဒီဘဝကို ေရာက္ရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ သူ အတိတ္ဘဝတုန္းက လုပ္ခဲ့တာကို ျပန္ၿပီးမွတ္မိေနလို႔ ေျပာတဲ့စကားျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ဝက္ႏႈတ္သီးနဲ႔ ၿပိတၱာႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မွာၾကားခ်က္ကို ရွင္နာရဒက ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားက ေရာက္ရွိလာတဲ့ ပရိသတ္ေတြကို ထပ္ၿပီး ေဟာေျပာတယ္။ ဝစီဒုစရုိက္ မက်ဴးလြန္ဖို႔၊ ဝစီဒုစရုိက္ရဲ႕ အျပစ္ေတြဟာ အင္မတန္မွ ႀကီးမားတယ္၊ ႏႈတ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အကုသိုလ္ေတြ ျပဳမိမယ္ဆိုရင္ ဒီလို အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တဲ့ ဘဝ ေရာက္တတ္တယ္ ဆိုတာကို ေဟာေျပာ ဆံုးမခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေပါ့။
ႏွစ္ဦးၾကားကုန္းတိုက္ ပါးစပ္ပိုးေလာက္ကိုက္
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ေနာက္တစ္ခါ အရွင္နာရဒဟာ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့အခါ ေကာင္းကင္ယံမွာ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါနဲ႔ အလြန္လွပတဲ့ ၿပိတၱာတစ္ေကာင္ကို ျမင္ရျပန္တယ္။ အဲဒီ ၿပိတၱာဟာ ခႏၶာကိုယ္အေနနဲ႔ အင္မတန္မွ လွပတယ္။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္ကပုပ္ၿပီး ေလာက္ေတြ တဖြားဖြား ထြက္ေနတယ္။ အဲဒီလို ေလာက္ေတြ တဖြားဖြားနဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ပုပ္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ အရွင္နာရဒက တအံ့တၾသ ျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီ ၿပိတၱာနဲ႔ ဆံုတဲ့အခါ ေမးၾကည့္တယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္လာရတာတုန္းေပါ့။
သူကေျပာတယ္ "သူဟာ ယခင္ဘဝတုန္းက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ကိုမေစာင့္စည္းဘဲ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး မတည့္ေအာင္ ဂံုးတိုက္တယ္၊ မဟုတ္တမ္းတရားေတြ ေျပာတယ္။ တရားက်င့္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ ရုပ္အဆင္းက လွပတယ္။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္ကပုပ္ၿပီး ေလာက္ေတြ တဖြားဖြားက်ေနတယ္။ ဒီလို ျဖစ္ရတာက တစ္ခါတုန္းက သူေတာ္ေကာင္း ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါးကို သူက ဂံုးတိုက္ခဲ့လို႔” တဲ့။
ေတာရေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ အင္မတန္မွရင္းႏွီးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါး သီတင္းသံုးေနၾကတယ္။ ဝါေတာ္ေတြလည္း အေတာ္ရၿပီ။ ဒီကိုယ္ေတာ္က အာဂႏၲဳအျဖစ္ အဲဒီေက်ာင္းေလးကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီရြာက လူေတြက သဒၶါတရား အင္မတန္ေကာင္းၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးနဲ႔အတူ ရြာထဲ ဆြမ္းခံႂကြတဲ့အခါ လူေတြက လွဴ ၾကတန္းၾကတာ၊ ႐ုိေသေလးစားတာကို ျမင္ေတာ့ " ေၾသာ္ ဒီရြာကလူေတြ တယ္ေတာ္တာပဲ၊ သဒၶါတရားလည္း အင္မတန္ေကာင္းတယ္၊ ငါဒီရြာမွာ အျမဲေနရေအာင္ ၾကံဦးမွ၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးနဲ႔ ေနရင္ေတာ့ ငါ သူတို႔တပည့္ျဖစ္မွာ။ ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ဒီေက်ာင္းကို ဦးစီးဦးကိုင္ ေနလို႔ရေအာင္လုပ္မွပဲ ” လို႔ ေက်ာင္းလုဖို႔ ၾကံတာေပါ့ေနာ္။
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ ဒီကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါး မတည့္ေအာင္ ဂံုးတိုက္ဖို႔ စဥ္းစားတယ္။ ႏွစ္ပါးလံုးနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေအာင္ ေပါင္းတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ အႀကီးကိုယ္ေတာ္ထံကေန ဆံုးမၾသဝါဒေတြ နာခံၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကအဆင္းမွာ ျပန္တက္လာတယ္။ ျပန္တက္လာေတာ့ အႀကီးကိုယ္ေတာ္က ေမးတယ္။ ဘာလို႔လာတာလဲဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေလ်ွာက္စရာေလးတစ္ခုက်န္လို႔ လာတာေပါ့။ ဘာေလ်ွာက္ခ်င္တာတုန္းေမးေတာ့ " အ႐ွင္ဘုရား ဟိုကိုယ္ေတာ္နဲ႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား ” တဲ့။ " ဟ- တို႔အတူတူေနလာတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အဆင္ေျပပါတယ္ ” လို႔ ေျဖေတာ့ " အ႐ွင္ဘုရားကသာ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္႐ွိလို႔ အဆင္ေျပတယ္လို႔ေျပာတာ သူက တပည့္ေတာ္ကို ေျပာတယ္၊ မင္း ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီးက အင္မတန္ဆိုးတာ၊ ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းဘူးလို႔ တပည့္ေတာ္ကို ေျပာတယ္ ” တဲ့။ " မင္း မဟုတ္တာေတြ မေျပာနဲ႔ ” ဆိုေတာ့ " အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ မဟုတ္တာ မေျပာဘူး။ အက်ိဳးလိုလားလို႔ အ႐ွင္ဘုရားကိုေျပာတာ။ ယံုတာ မယံုတာေတာ့ အ႐ွင္ဘုရား သေဘာပဲ၊ တပည့္ေတာ္ၾကားတာ လာေလ်ွာက္တာပါ ” လို႔ ေျပာခဲ့သတဲ့။
ပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သံသယ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ဟုတ္မ်ားဟုတ္ေနမလားေပါ့။ အဲဒီစကားကို တစ္ခါ ဒုတိယကိုယ္ေတာ္ကို သြားေျပာျပန္တာပဲ။ ဟိုကိုယ္ေတာ္ကလည္း သံသယျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးဟာ စိတ္ဝမ္းကြဲၿပီး ေက်ာင္းမွာမေနေတာ့ဘဲ ထြက္သြားၾကတယ္။ ဒီလိုေတြထိေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဓမၼပဒမွာပါတဲ့ ဝတၱဳနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ဒါကေတာ့ ေပတဝတၱဳ မွာ ပါတာ။
အဲဒီလို ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးကို ဂံုးတိုက္လိုက္တယ္။ ဂံုးတိုက္လိုက္ေတာ့ ခါတိုင္းဆို ေတာ္ေတာ္ကို သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးဟာ အဲဒီေက်ာင္းကေန ထြက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွ သူက ေက်ာင္းကို အပိုင္စီးတာ။ ေနာက္ပိုင္း သူ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ " ေၾသာ္ တကယ့္ အေနအထိုင္ေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ငါ မဟုတ္တမ္းတရားေတြနဲ႔ ေျပာမိၿပီ” ဆိုၿပီး သူ႕စိတ္ထဲ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ေတြ ပူလာတယ္။ အိပ္လိုလဲ မေပ်ာ္ဘူး။ စားလို႔လဲ အဆီၾသဇာ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မၾကာခင္ဘဲ သူ႕လုပ္ရပ္အေပၚ ေနာင္တႀကီးစြာရၿပီး ဒီကိုယ္ေတာ္ ပ်ံေတာ္မူသြားခဲ့တယ္။ သူ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲဆိုေတာ့ ငရဲေရာက္သြားတယ္။
ဟိုကိုယ္ေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးကေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားလာရင္း ျပန္ဆံုမိၿပီး တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးတဲ့အခါ သူကလည္း မေျပာရပါဘူး၊ ဟိုကလဲ မေျပာရပါဘူး ဆိုၿပီး ျပန္အဆင္ေျပသြားၾကတယ္။ ဂံုးတိုက္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္က စိတ္ႏွလံုးပူပန္ၿပီး ေသတဲ့အခါ ငရဲက်သြားတယ္။
ငရဲကေန လြတ္တဲ့အခါ အခုလို ပါးစပ္ပုပ္တဲ့ ၿပိတၱာႀကီး ျဖစ္ရတယ္ေပါ့။ သကၤန္းဝတ္ၿပီး တရားအက်င့္ေတြ က်င့္ခဲ့လို႔ ကပိလငါးႀကီးလို ခႏၶာကိုယ္ အေနနဲ႔ေတာ့ အဆင္းလွပၿပီး ေရႊေရာင္ထြက္ေနတယ္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္နဲ႔ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြကို တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ကြဲျပားေအာင္ ျပစ္မွားဂံုးတိုက္ခဲ့တာေၾကာင့္ ပါးစပ္ပိုးေလာက္က်ၿပီး ပုပ္ေစာ္နံတဲ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ၿပိတၱာႀကီး တစ္ေကာင္ ျဖစ္ရတယ္တဲ့။
သူ႕ဘဝဇာတ္လမ္းကို ႐ွင္းျပၿပီး ႐ွင္နာရဒကို ေလ်ွာက္လိုက္တယ္။ " အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အခုလို မွားယြင္းတဲ့ မိုက္ျပစ္မိုက္ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ဒီဘဝေရာက္တာဘုရား၊ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ႏႈတ္ကို ေစာင့္စည္းပါ ဘုရား၊ ႏႈတ္ကို မေစာင့္စည္းဘဲ လိမ္လည္ေျပာမိမယ္၊ ဂံုးတိုက္စကား ေျပာမိမယ္ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္လို အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳႏိုင္ပါတယ္” လို္႔ မွာလိုက္တယ္။ ဒါက သူ႕ကိုယ္ေတြ႕ခံစားရတဲ့ ဒုကၡကို ေဖာ္ျပၿပီး မွာလိုက္တာ။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လည္းပဲ ေပတဝတၱဳမွာ မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္ေပါ့။
ကိုယ့္ကေလးကိုယ္စား ၿပိတၱာ
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
ေနာက္ထပ္ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ဝတၱဳဇာတ္လမ္းႏွစ္ပုဒ္က ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ တစ္ခုက မနက္မွာ သားသမီးငါးေယာက္ ေမြးတယ္၊ ညေနမွာ သားသမီးငါးေယာက္ ေမြးတယ္၊ ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း အဲဒီ သားသမီးေတြကို စားျဖစ္တဲ့ ၿပိတၱာမ်ိဳး သြားျဖစ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုကလည္း မနက္မွာ သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္ ေမြးတယ္၊ ေမြးၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အဲဒီသားသမီးေတြ အကုန္ စားပစ္တယ္။ ညေနမွာ သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္ ေမြးတယ္၊ အကုန္စားပစ္တယ္။ အခုေခတ္မွာလည္း ေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ ေခြးမႀကီးေတြ ေခြးေလးေတြေမြးၿပီးရင္ စားပစ္တယ္။ ေခြးစုန္းလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အခုၿပိတၱာကလဲ သားသမီးေတြ အကုန္စားပစ္တယ္။ ဝလားဆိုေတာ့ မဝဘူး။ အၿမဲတမ္း ဆာေလာင္ေနတယ္။ စားတာေတာ့ ဆာလို႔စားတာပဲ၊ ကိုယ့္သားသမီးကို စားတယ္ဆိုကတည္းက သူ႕မွာ ခံစားခ်က္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိႏိုင္တယ္။ သားသမီးအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိလ်က္ စားရလို႔ သနားတဲ့ ခံစားခ်က္က တစ္မ်ိဳး၊ ဆာလြန္းလို႔ မေနႏိုင္လို႔ ဝမ္းမီးပူတဲ့ ခံစားခ်က္က တစ္မ်ိဳး၊ ဒီဒုကၡႏွစ္မ်ိဳးကို တစ္ၿပိဳင္နက္ ခံစားေစတယ္ေပါ့။
ထူးဆန္းတဲ့ ဒီၿပိတၱာႏွစ္ဦးကိုလည္းပဲ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေစာင္းမွာဆံုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီဘဝ ေရာက္လာၾကတာလဲ ေမးတယ္တဲ့။ အင္မတန္မွ ထူးဆန္းတဲ့ ၿပိတၱာေတြ။ ခဏခဏလည္း သားသမီးေတြ ေမြးဖြားတယ္။ ေမြးဖြားၿပီးတိုင္းလည္း စားပစ္တယ္။ စားၿပီးေတာ့လည္း ဆာလြန္းလို႔ ပူေလာင္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနရတယ္။ `ဘာျဖစ္လို႔ ဒီဘဝ ေရာက္တာလဲ ? ` ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဦးလံုးဟာ သာဝတၱိၿမိဳ႕က အိမ္ရွင္မေတြပဲ။ သူတို႔မွာ သားသမီးမရတဲ့အခါ ေယာက်္ားက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္။ ဆိုပါစို႕၊ အဲဒီ ေနာက္အိမ္ေထာင္က သားသမီးရလာတဲ့အခါ ေဆးဆရာတစ္ဦးနဲ႔ေပါင္းၿပီး ကိုယ္ဝန္ေတြ ဖ်က္ခ်ခဲ့ၾကတယ္။
အိႏၵိယရဲ႕ ထံုးစံက သားသမီးမထြန္းကားရင္ ပစၥည္းလည္း ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရွိဘူး။ သားသမီးထြန္းကားမွ သားသမီးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေယာက်္ားရဲ႕ပစၥည္းကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိတာ။ အဲဒီေတာ့ သားသမီးမရတဲ့ပုဂၢိဳလ္က အၿမဲတမ္း မနာလိုျဖစ္ေနတာ။ ပစၥည္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မနာလိုျဖစ္ေနတာ။ မနာလိုျဖစ္ၿပီး အခုလို သားသမီးမရေအာင္ ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်တာေတြ ဘာေတြလုပ္လာတဲ့အခါ ဟိုတစ္ဖက္က မိဘေတြက သူ႕လက္ခ်က္လို႔ ထင္လာတယ္။ ထင္ေတာ့ သူ႕ကိုစြပ္စြဲတာေပါ့။
ေလာကမွာ အစြပ္စြဲခံရၿပီ ဆိုတဲ့အခါမွာ လူေတြက က်ိန္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကား ယံုေအာင္ က်ိန္တာကို `သပထ` လို႔ေခၚတယ္။ `ယံုၾကည္ေစလို သစၥာဆိုတာ` ေပါ့။ အဲဒီ က်ိန္တာဟာလည္း အင္မတန္မွ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ။
သူတို႔က ဘာက်ိန္တာတုန္းဆိုရင္ `သူလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အကယ္၍ သူလုပ္တာဆိုရင္ ေနာင္ဘဝမွာ ကိုယ္ေမြးတဲ့ သားသမီးကို ကိုက္စားရပါလို၏` လို႔ က်ိန္ခဲ့တယ္။ လုပ္လ်က္နဲ႔ မလုပ္ဘူးလို႔ က်ိန္တဲ့အခါ အကုသိုလ္က မေနဘူး။ က်ိန္လိုက္တယ္ဆိုကတည္းက ဒီက်ိန္စာဟာ ဘယ္သူ႕မွာသြားသင့္တုန္းဆို သူ႕အေပၚမွာ သြားသင့္တယ္ေပါ့။ က်ိန္စာသည္ သူ႕ရဲ႕ wish ဆႏၵလို ျဖစ္သြားတယ္။
ဒီအျဖစ္မ်ိဳးကို က်ိန္စာဆိုၿပီး ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို စားရပါလို၏ဆိုၿပီးေတာ့ စားေပမယ့္လို႔ မဝဘဲနဲ႔ အၿမဲတမ္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတယ္။ `ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲနဲ႔ စားၿပီး ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနရပါလို၏` လို႔ က်ိန္ခဲ့တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ဦးလံုးဟာ တူညီတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ရရွိခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ႀကိမ္စီေတြတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးက အမွာစကား ေျပာၾကတယ္။ `သူတို႔ဟာ အခုလို မေကာင္းတာေတြလုပ္ၿပီး လိမ္လည္ က်ိန္စာဆိုခဲ့သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဒီအျဖစ္မ်ိဳးကို ရပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ႏႈတ္ကေန လိမ္လည္ၿပီး က်ိန္တာဟာ အင္မတန္မွ ဆိုးဝါးတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ရရွိႏိုင္ပါတယ္` တဲ့။ ဒါ သူတို႔ရဲ႕အမွာစကားေပါ့။ အဲဒါကို ရွင္နာရဒက ေတြ႕ႀကံဳခဲ့လို႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေဟာျပတာ။
အစားေသြးပုပ္ႀကီး အဝတ္မီးရဲၿငီး
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
ေနာက္ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ကေတာ့ ေရွးတုန္းက အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ အင္မတန္ေဝးလံတဲ့ ခရီးေတြကို သြားၾကတဲ့အခါ ေတာေတြဘာေတြ ျဖတ္သြားရေတာ့ တစ္ဦးတည္းသြားလို႔ အႏၱရာယ္ မကင္းဘူးေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ကုန္သည္ လွည္းေတြနဲ႔ အတူတူလိုက္ရတာေနာ္။ ကုန္သည္ေတြဟာ လွည္းေပါင္းငါးရာ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ သြားတာ။ သူတို႔ကိုအမွီျပဳၿပီး ခရီးသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ပါလာတယ္။
ေတာထဲမွာ စခန္းခ်တဲ့အခါ ဘုန္းႀကီးဆိုေတာ့ လူေတြနဲ႔ ေရာေႏွာၿပီး မေနတတ္လို႔ ေခ်ာင္က်တဲ့ေနရာမွာ သူ႕ဟာသူ တစ္ပါးထဲသြားၿပီး သီတင္းသံုးေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုန္သည္ေတြက ဒီဘုန္းႀကီးကိုေခၚဖို႔ေမ့ၿပီး ခရီးဆက္သြားၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးကျပန္လာတဲ့အခါ တစ္ေယာက္မွမေတြ႕ေတာ့ သူလည္း ႀကံဳရာလမ္း လိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ဘယ္ေရာက္သြားတုန္းဆိုေတာ့ အင္မတန္မွ ႀကီးမားတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတဲ့ လမ္းထဲကို ေရာက္သြားတာ။ အဲဒီသစ္ပင္မွရွိတဲ့ ရုကၡစိုးနတ္ႀကီးက ဒီဘုန္းႀကီးကို ျမင္တဲ့အခါမွာ သဒၶါတရားျဖစ္လို႔ လူ႕အသြင္ဖန္ဆင္းၿပီး ဆြမ္းေတြဘာေတြကပ္ၿပီး ျပဳစုတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ရုကၡစိုးနတ္ႀကီးနား ေရာက္လာတယ္။ သူက အဝတ္လဲ မပါဘူး၊ စားစရာလဲ မရွိဘူး၊ `သူ႕ကို အဝတ္ေပးပါ၊ စားစရာေပးပါ` လို႔ ေတာင္းတယ္။ ေတာင္းေတာ့ အဲဒီရုကၡစိုးနတ္ႀကီးက သူတို႔စားတဲ့ အင္မတန္မြန္ျမတ္တဲ့ အစာအဟာရေတြ ေပးတယ္။ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ အဝတ္ေတြ သူဝတ္ဖို႔ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီး လက္ထဲလည္းေရာက္ေရာ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ေတြက မစင္ က်င္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားတယ္၊ ေသြးေတြ ျပည္ေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕လက္ထဲေရာက္တာနဲ႔ အစာအဟာရဟာ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေပးလိုက္တဲ့ အဝတ္က သူလည္းဝတ္လိုက္ေရာ မီးရဲရဲပူေနတဲ့ သံျပားႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ ပူလွေခ်ရဲ႕ ေလာင္လွေခ်ရဲ႕ဆိုၿပီး ခ်ြတ္ခ်ၿပီး ေအာ္ဟစ္ထြက္ေျပးသြားရတယ္။
ဒီလိုပဲ ေနစဥ္နဲ႔အမွ် လာလာေတာင္းၿပီး ေပးလိုက္တိုင္းလည္း ဒီအျဖစ္ဆိုးနဲ႔ပဲ ႀကံဳတယ္တဲ့။ ဒီအျဖစ္ဆိုးကို ဘုန္းႀကီး ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးတာေပါ့။ ရုကၡစိုးနတ္ႀကီးက ေျပာျပတယ္တဲ့။ `သူက တျခားမဟုတ္ဘူး ဘုရား။ အရင္ဘဝတုန္းက တပည့္ေတာ္ရဲ႕ဇနီးပဲ။ အိမ္မွာ ရဟန္းသံဃာေတြပင့္ၿပီး ဆြမ္းခဲဘြယ္ ေဘာဇဥ္ ခ်ိဳခ်ဥ္ အရသာ အျဖာျဖာ ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းတယ္။ အဲလို လွဴတဲ့အခါမွာ သူက လွဴရမလားလို႔ဆိုၿပီး ရဟန္းသံဃာေတြကို ဆဲတယ္။ တပည့္ေတာ္ကိုလည္း ဆဲတယ္။ ရဟန္းသံဃာေတြကို ဆဲတဲ့အခါ ရုိးရုိးမဆဲဘဲ သူလွဴတဲ့ ဆြမ္းဟင္းေတြ ေသြးပုပ္ ျပည္ပုပ္ေတြ ျဖစ္ပါေစ၊ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္သကၤန္းေတြလည္း မီးရဲရဲၿငီးတဲ့ သံျပားႀကီးျဖစ္ပါေစလို႔ ဆဲခဲ့ပါတယ္ ဘုရား` တဲ့။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက အၿမဲတမ္းဆဲေနေတာ့ ေယာက်္ားက စိတ္ညစ္ၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ့ သူ႕ညီမနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။ ဒီလိုပဲ ရဟန္းသံဃာေတြကို ဆက္လက္ျပဳစု လုပ္ေက်ြးခဲ့တယ္။ သူမကေတာ့ အျမဲတမ္း ရန္လုပ္ၿပီး ဆဲေရး တိုင္းထြာေနခဲ့တယ္။ ေသေတာ့ ငရဲက်သြားၿပီး ၿပိတၱာမ လာျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႕ေယာက်္ားကေတာ့ အခု ႐ုကၡစိုး နတ္ႀကီးျဖစ္တာ။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သူဆဲေရး ေျပာဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ အစားအစာဟာ သူ႕လက္ထဲေရာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေသြးပုပ္ျပည္ပုပ္ေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ အဝတ္ကလည္း မီးရဲရဲၿငီးတဲ့ သံျပားႀကီး ျဖစ္တယ္ေပါ့။
ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလို မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဒီဘဝမ်ိဳးကို ေရာက္ၾကရတယ္။ အင္မတန္မွ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ " အ႐ွင္ဘုရား ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆိုတဲ့အတိုင္း သတၱဝါေတြဟာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ အေကာင္းအဆိုးကို ခံေနၾကရတယ္ ” ဆိုတဲ့ အမွာစကားကိုပါးလိုက္တယ္။ ဒီလို ျမတ္စြာဘုရားကို ေလ်ွာက္တဲ့အေၾကာင္းကို ေပတဝတၱဳမွာ " မဟာေပသကာရေပတိ ” ဆိုၿပီး ဇာတ္လမ္းတစ္ခုအေနနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္ေပါ့။
ဒီကေန႔ " ဒုဂၢတိဘံုသားတို႔ရဲ႕ အမွာစကား ” ကို ဝတၱဳငါးပုဒ္နဲ႔ မွတ္သားၾကၿပီးျဖစ္တယ္။ အားလံုးဟာ ကံၾကမၼာရဲ႕ အက်ိဳးေတြကို ေဖာ္ျပထားတာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔တေတြ ဘဝ သင္ခန္းစာ ယူရမယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ အေတြးအၾကံေတြျဖစ္တဲ့ မေနာဒုစ႐ုိက္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ တစ္ဖက္သားကို ထိခိုက္ေသာ " မုသာဝါဒ၊ ပိသုဏဝါစာ၊ ဖ႐ုသဝါစာ၊ သမၹပၸလာပ ” ဆိုတဲ့ ဝစီဒုစ႐ုိက္ေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ ကာယဒုစ႐ုိက္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကရမယ္။
ဒီလို ဒုစ႐ုိက္ဆယ္ပါး အဆိုးတရားေတြ မိမိတို႔သႏၲာန္မွာ မျဖစ္မွသာလ်ွင္ အခုလို ဆိုးဝါးတဲ့ ဘံုဘဝမ်ိဳးမွာ ဆိုးက်ိဳးေတြ မခံရမွာျဖစ္တယ္။ တို႔တစ္ေတြ အခုလို သိတတ္တဲ့ဘဝမွာ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ မေနာသုစ႐ုိက္၊ ဝစီသုစ႐ုိက္၊ ကာယသုစ႐ုိက္ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား ဆယ္ပါးကို လုပ္မိေအာင္ သတိထားၿပီး ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကရမွာလို႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ သေဘာက်ၿပီး ဒုစ႐ုိက္တရားေတြကို ေ႐ွာင္႐ွားလို႔ သုစ႐ုိက္တရားေတြကို ပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
သာဓု.... သာဓု...... သာဓု
ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအ႐ွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ
( ဒုဂၢတိဘံုသားတို႔၏ အမွာစကား စာအုပ္မွ)
bwar99.blogspot.com
