ေယာကၡမႏွင့္ ေခြၽးမ
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္လက္ထက္ေတာ္က အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ရဲ႕
ဆြမ္းခံအိမ္မွာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အဓိ႒ာန္ေလးတစ္ခု
႐ွိပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ မိမိစားမယ့္အစာရဲ႕ တစ္ဝက္ကို အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ားလွဴၿပီးမွ
စားေလ့႐ွိတာပါပဲ။ တကယ္လို႔. အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ အနားမွာ အလြယ္တကူ မ႐ွိရင္လည္း တစ္ဝက္ကိုဖယ္ထားၿပီးမွ
စားေလ့႐ွိတာပါ။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ ေနာက္ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကေတာ့
သူေတာင္းစားေတြကို ေပးကမ္းရတာလည္း သိပ္ဝါသနာပါတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ႕ အေမက
သူ႔သမီးကို နာမည္ေလးတစ္ခု ထပ္ေပးထားပါတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ `ဒါနဇၥ်ာသယေလး´တဲ့။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လွဴဒါန္းေပးကမ္းလိုစိတ္႐ွိတဲ့သူေလးပါတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္က
အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း ျပဳေနက် သူ႔ရဲ႕ဒါနဝတ္ကို
ဆက္ျပဳပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့စိတ္ထားေလးေတြက အိမ္မွာကတည္းက ပါလာတာဆိုေတာ့ သူ႔မွာ
ေကာင္းျမတ္တဲ့ ကံသံုးပါးအမူအရာေလးေတြလည္း ႐ွိေနပါတယ္။
လင္ေယာက်္ားအိပ္ၿပီးမွအိပ္တယ္၊ ထတဲ့အခါ
လင္ေယာက်္ားအရင္ ထျဖစ္တယ္၊ ထိုင္စရာ႐ွိရင္လည္း လင္ေယာက်္ားေနာက္ကပဲထိုင္တယ္၊ လင္ေယာက်္ား
ႏွစ္သက္ေစမယ့္ အမူအရာေလးေတြနဲ႔ပဲေနတယ္၊ လင္ေယာက်္ားကို စကားေျပာတဲ့အခါ နားပူနားဆာစကားကို
မေျပာဘဲ ခ်စ္ခင္စရာစကားကိုပဲ ေရြးေျပာတယ္၊ လင္ေယာက်္ားကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ ေမးျမန္းတိုင္ပင္ၿပီးမွ
လုပ္တယ္၊ လင္ေယာက်္ားရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔အလိုက်ပဲေနတယ္၊ မွန္တဲ့စကားကိုပဲ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။
ေနာက္တစ္ခုထူးျခားတာကေတာ့ ေယာကၡမလုပ္သူကို
အေမမိဘလို သေဘာထားဆက္ဆံတာပါပဲ။ ေခၚတဲ့အခါမွာလည္း ``အေမ အေမ´´လို႔ပဲ
ေခၚေခၚၿပီး ဆက္ဆံပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေယာကၡမနဲ႔ ေခြၽးမ၊ ေခြ်းမနဲ႔
ေယာကၡမဆိုတာ ကမ႓ာ့ရန္ဆိုေတာ့ ေခြၽးမျဖစ္သူအမ်ိဳးသမီးေလးက ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေအာင္ ေနျပေနျပ၊
ေယာကၡမလုပ္သူက လံုးဝမၾကည္ျဖဴပါဘူး၊ အေကာင္းလည္း မျမင္ပါဘူး။ ဘာလုပ္လုပ္ အျပစ္ပဲျမင္ျမင္ေနေလ့႐ွိပါတယ္။
ဒါကို သိထားတဲ့အတြက္ ေခြ်းမျဖစ္သူ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးက ေယာကၡမလုပ္သူကို လိုအပ္တာထက္ ပိုဂ႐ုစိုက္ေပးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕ကို
အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဆြမ္းခံလာရပ္ပါတယ္၊ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးကလည္း အပ်ိဳစင္ဘဝကတည္းက အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္နဲ႔
သိေနတာဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ``အိမ္ထဲကို ဝင္ေတာ္မူပါဘုရား´´
လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အလြယ္တကူေလာင္းစရာမ႐ွိပါဘူး၊
႐ွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေယာကၡမရဲ႕ အိုးကင္းေၾကာ္မုန္႔ကိုပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေယာကၡမလုပ္သူကို
႐ွာၾကည့္ေတာ့လည္း မေတြ႕ျပန္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ``ေနာက္မွပဲ ေျပာျပၿပီး ဝမ္းေျမာက္ေစေတာ့မယ္´´ဆိုၿပီး
ေယာကၡမရဲ႕ မုန္႔ကို အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို ေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္။
အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္လည္း အႏုေမာဒနတရားေဟာၿပီး
ျပန္ႂကြသြားပါတယ္၊ အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ျပန္ႂကြၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ ေယာကၡမလုပ္သူက ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေခြၽးမျဖစ္သူအမ်ိဳးသမီးေလးက ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ``အေမေရ အေမ့ဖို႔ထားတဲ့မုန္႔ကို အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို
ေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္၊ အေမ ဝမ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚပါ´´လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေယာကၡမလုပ္သူက ``ဘာ ... ဘာ...
ဘာေျပာလိုက္တယ္၊ ငါ့မုန္႔ကို ငါ့ကိုခြင့္မေတာင္းဘဲ ရဟန္းကို ေပးပစ္တယ္ ... ဟုတ္လား´´
လို႔ ေဒါသေတြထြက္ၿပီး အနားမွာ႐ွိတဲ့ က်ည္ေပြ႕နဲ႔ ေခြၽးမလုပ္သူေလးရဲ႕ ပခံုးစြန္းကို
႐ုိက္ခ်လိုက္ပါတယ္၊ ေခြၽးမလုပ္သူကလည္း ထင္မွတ္မထားဘဲ ႐ုတ္တရက္ ႐ုိက္ခ်လိုက္တာဆိုေတာ့
ေ႐ွာင္ခ်ိန္လည္း မရလိုက္ပါဘူး။ ႐ုိက္ခ်က္က တကယ့္ခ်က္ေကာင္းကို ထိသြားပါတယ္။
ႏွစ္ရက္သံုးရက္အတြင္းမွာ ေခြၽးမလုပ္သူေလးဟာ
ေဝဒနာကို ျပင္းထန္စြာ ခံစားေနရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းတာက ေယာကၡမလုပ္သူရဲ႕
လုပ္ရပ္ဆိုးကို လံုးဝစိတ္ၫြတ္မထားဘဲ အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို မုန္႔လွဴလိုက္ရတာေလးကိုပဲ
စိတ္ၫြတ္ထားခဲ့ပါတယ္။
သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ေယာကၡမလုပ္သူရဲ႕
႐ုိက္ခ်က္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ပဲ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာလည္း အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို
မုန္႔လွဴလိုက္တဲ့အတြက္ ဝမ္းေျမာက္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ကေလးကိုပဲ အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။
ကြယ္လြန္ေတာ့ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ ဥဠာရာလို႔
အမည္ရတဲ့ အလြန္လွတဲ့ နတ္သမီးေလး သြားျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္က တာဝတႎသာနတ္ျပည္ကို
ႂကြလာပါတယ္။ ဥဠာရာ နတ္သမီးေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ``ဘယ္လို ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ နတ္သမီး
လာျဖစ္ရတာလဲ´´လို႔ေမးပါတယ္။ ဥဠာရာ နတ္သမီးေလးကလည္း သူနဲ႔သူ႔ေယာကၡမရဲ႕
ျဖစ္စဥ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပၿပီး ``အ႐ွင္ျမတ္ကို လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ဒါနကို အာ႐ုံၫြတ္ၿပီး
ေသလြန္ရတဲ့အတြက္ နတ္သမီးျဖစ္ရတာပါဘုရား´´လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။
ဒီဝတၱဳေလး ထုတ္ျပလိုက္ရတာကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ႕
ေသခါနီးသံုးရက္အလိုေလာက္မွာ ထား႐ွိတဲ့စိတ္ထားေလးကို ႀကိဳက္လို႔ပါ။
အမ်ိဳးသမီးေလးအေနနဲ႔ ေသခါနီးသံုးရက္ေလာက္အလိုမွာ
ထင္႐ွားတဲ့အာ႐ုံႀကီးႏွစ္ခုနဲ႔ ၾကံဳေနရပါတယ္။ တစ္ဖက္က ေယာကၡမက က်ည္ေပြ႕နဲ႔ ထုထည့္လိုက္တဲ့အာ႐ုံ၊
ေနာက္တစ္ဖက္က အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို လွဴဒါန္းလိုက္တဲ့ အာ႐ုံပါ။
အာ႐ုံႏွစ္ခုက ထင္႐ွားတဲ့အာ႐ုံေတြပါ။
အာ႐ုံေတြက ထင္႐ွားေတာ့ စိတ္ၫြတ္ရတာလည္း သိပ္လြယ္ကူပါတယ္။
အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးက ထင္႐ွားတဲ့အာ႐ုံႀကီးႏွစ္ခုနဲ႔
ၾကံဳေနရေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကို ဘယ္ကိုပို႔ထားရမယ္ဆိုတာ သိပံုရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကို ေယာကၡမဆီကို
လံုးဝမၫြတ္ဘဲ အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီကိုပဲ စိတ္ၫြတ္ထားလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ဆို အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးဟာ သာမန္ပုထုဇဥ္အဆင့္ပဲ႐ွိပါေသးတယ္။
ပုထုဇဥ္ပီပီ ေဒါသထြက္မယ္ဆိုရင္ ထြက္စရာပါ။ ေဒါသကိုအေျခခံၿပီး ``ေနာက္ဘဝ ဒီေယာကၡမကို
ႏိုင္ရပါလို၏´´ လို႔ ဆုေတာင္းၿပီး ေသမယ္ဆို ေသသြားႏိုင္စရာပါ။
အဲဒီလိုသာ စိတ္ကို ေယာကၡမဆီၫြတ္ထားၿပီး
ေဒါသစိတ္ကို အာ႐ုံျပဳၿပီးေသသြားရင္ မေကာင္းတဲ့ဂတိ တစ္ခုခုကို ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးက ဆိုးက်ိဳးအားလံုးကို
ႀကိဳတြက္မိပံု ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘဝအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်ိန္မွာ စိတ္ကို ေယာကၡမဆီ
မၫြတ္ေတာ့ဘဲ အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီကိုပဲ ၫြတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကေလးဘဝမွာကတည္းက ကုသိုလ္ဘက္ကိုယိမ္းၿပီး
ဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့ အထံု႔အက်င့္ေလးက သူ႔သႏၲာန္မွာ ကိန္းေနတာလည္း ပါမွာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ
မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဘဝမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားသြားရင္ တခ်ိဳ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက်ေတာ့ သံသရာအထိပါသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း
အေလ့အထံုနဲ႔ ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဘယ္အာ႐ုံပဲၾကံဳၾကံဳ ကုသိုလ္ဘက္ကိုယိမ္းၿပီး
ဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့ အထံု႐ွိသူဟာ ကုသိုလ္ဘက္ကိုပဲယိမ္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ေတာ့မွာပါ။ ဘယ္အာ႐ုံကိုပဲၾကံဳၾကံဳ
အကုသိုလ္ဘက္ကိုယိမ္းၿပီး ဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့ အထံု႐ွိသူဟာ အကုသိုလ္ဘက္ကိုပဲယိမ္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ေတာ့မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က အထံုျဖစ္ေအာင္ က်င့္စဥ္တစ္ခုလိုကို
သေဘာထားၿပီး က်င့္ယူရပါမယ္။ ေန႔စဥ္ အာ႐ုံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကံဳေနရတာဆိုေတာ့ အာ႐ုံေတြကိုအေျခခံၿပီး
ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးစံု ဆံုးျဖတ္ေနရမွာပါ။ ၾကံဳလာတဲ့အာ႐ုံေလးေတြကို ကိုယ္က သတိကပ္ၿပီး
ဆံုးျဖတ္သြား႐ုံပါပဲ။
ဒီလိုအက်င့္ေလးလုပ္သြားရင္ ၾကာရင္ အထံုျဖစ္သြားမွာပါ။
တခ်ိဳ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ဘဝအတြက္ အေရးမႀကီးေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက်ေတာ့ ဘဝအတြက္
ေတာ္ေတာ္ေလး အေရးႀကီးပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားသြားရင္ သံသရာအထိ ပါသြားတတ္လို႔ပါ။
ကိစၥတစ္ခုၾကံဳလာရင္ ထူပူေနတုန္းမွာ
မဆံုးျဖတ္ဘဲ အခ်ိန္ယူၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္တာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးနဲ႔ ေယာကၡမၾကံဳရတဲ့ကိစၥမွာ
တကယ့္အာ႐ုံဆိုးႀကီးေတြပါ။ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးအေနနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားမယ္ဆိုရင္ မွားခ်င္စရာပါ။
ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးက ကိုယ့္ရဲ႕
ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ကို အထူးေစာင့္စည္းၿပီး မိမိကိုယ္ကိုပဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနသူဆိုေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမွားမခံပါဘူး။
ကမ႓ာေပၚမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းဆိုတဲ့
အေလ့အထ ႐ွိေနသေရြ႕ ေယာကၡနဲ႔ ေခြၽးမ၊ ေခြၽးမနဲ႔ ေယာကၡမဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚ ေဝါဟာရတစ္ခုကေတာ့
အစဥ္သျဖင့္ ႐ွိေနဦးမွာပါ။
ေယာကၡမလုပ္သူကလည္း ``ငါကအႀကီး၊ ငါက
ေယာကၡမ´´ဆိုတဲ့ မာန္ေလးေတြ႐ွိသလို ေခြၽးမလုပ္သူကလည္း ``ငါကအငယ္၊
ငါက ေခြၽးမ´´ဆိုတဲ့ မာန္ေလးေတြ ကိုယ္စီ႐ွိၾကပါတယ္။
ျပႆနာဆိုတာလည္း မာန္႐ွိသူခ်င္းမွသာ
ျဖစ္တာပါ။ တစ္ဖက္က မာန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ႐ွိ႐ွိ၊ တစ္ဖက္က မာန္မ႐ွိဘူးဆိုရင္ မ႐ွိေအာင္ေနတယ္ဆိုရင္
ျပႆနာ မျဖစ္ပါဘူး။
ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ဘက္က
ဓမၼနဲ႔အညီ ေနႏိုင္သမွ်ေနျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ``ဓေမၼာဟေဝရကၡတိဓမၼစာရီ= တရားကို
ေစာင့္တဲ့သူကို တရားက ျပန္ေစာင့္ေ႐ွာက္သြားမွာပဲ´´လို႔ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ဓမၼနဲ႔ ညီႏိုင္သမွ်
ညီေအာင္ေနရပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ သီလကိုလည္း တိုးတိုးၿပီး ေစာင့္ထိန္းသင့္ပါတယ္။
ဘယ္လိုျပႆနာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီနည္းကေတာ့
အေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ ကိုယ့္ဘက္က တာလံုေအာင္ေနလိုက္တဲ့ သေဘာပါ။ အဆင္ေျပတာ မေျပတာ ဒုတိယကိစၥပါ။
စာဖတ္သူေတြ သတိမထားမိမွာစိုးလို႔ ထပ္ေျပာပါရေစ။
ဘယ္လိုျပႆနာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပႆနာတစ္ခုခု ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ``ကိုယ့္ဘက္က ဓမၼနဲ႔အညီ ေနႏိုင္သမွ်ေနပါ။
သီလကို တိုးတိုးၿပီး ေစာင့္ထိန္းပါ။´´ဒီႏွစ္ခ်က္ကေတာ့ ခ်စ္တဲ့စာဖတ္သူေတြ
အထူးပဲ အာ႐ုံျပဳထားေစခ်င္ပါတယ္။
စာေရးသူကေတာ့ ကိုယ့္မွာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာ
တစ္ခုခုနဲ႔ၾကံဳလာရင္ အထက္ကအတိုင္း က်င့္သံုးေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ တကယ္အားကိုးစရာက
ဓမၼနဲ႔ သီလပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာ စိတ္ပါပဲ။
စိတ္ကေန ``ဒီေယာကၡမႀကီးက မုန္းစရာႀကီးလို႔´´ ေလွ်ာက္သတ္မွတ္ထားလို႔ပါ။ အမွန္ကေတာ့
ကိုယ့္စိတ္ေလးကို ျပန္ျပင္လိုက္႐ုံပါပဲ။ စိတ္ကေလးကို ေျပာင္းယူလိုက္႐ုံပါပဲ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္အာ႐ုံျပဳၾကည့္ေပါ့။
ငါဒီလိုစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာသလားဆိုတာ။ စိတ္မခ်မ္းသာတဲ့အလုပ္ႀကီးကို
ဘာလို႔ ဆက္လုပ္ေနမွာလဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ပဲ ေနမွာေပါ့။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနထိုင္နည္းေတြကလည္း
အမ်ားႀကီး႐ွိေနတဲ့ဥစၥာ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက သိပ္ၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ စိတ္ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ
အဓိက ကိုယ့္စိတ္ကပဲ လိုက္ဖန္တီးေနတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရာထူးဌာနႏၲရေတြ႐ွိ႐ွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးဆိုရင္ ေနထိုင္ရတာ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြက ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြ
ကိုယ္စီ႐ွိေနၾကတာဆိုေတာ့ အထူးေျပာဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ဒီသက္ေသေလးေတြကို အေသအခ်ာအာ႐ုံျပဳၿပီး
ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို ျပဳျပင္လိုက္႐ုံပါပဲ။
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္မေျပၾကဘူးဆိုတာ ေမတၱာမ႐ွိၾကလို႔ပါ။
ေမတၱာထားႏိုင္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားၾကတာပါပဲ။
ဥပမာပဲ ထားပါေတာ့၊ ေယာကၡမနဲ႔ေခြၽးမ
အဆင္မေျပဘူးဘဲ ထားပါေတာ့။ ေယာကၡမက ကိုယ့္ကို အေသအလဲ မုန္းေနတယ္ပဲထားပါေတာ့။
ဒါဆို ေရေမတၱာသာ နာနာပို႔ပစ္လိုက္စမ္းပါ။
ျမတ္စြာဘုရားကို ေရကပ္၊ ေရကပ္ၿပီးတဲ့အခါ
``ဤေရေအးျမသလို ငါ့ရဲ႕ေယာကၡမျဖစ္သူ ေဒၚဘယ္သူလည္း စိတ္ေကာ ႐ုပ္ေကာေအးျမပါေစ၊ အစစအရာရာ
အဆင္ေျပပါေစ´´လို႔ ေယာကၡမကို မ်က္လံုးထဲမွာျမင္ေအာင္ထားၿပီး ျပံဳးလာတဲ့အဆင့္အထိ
ေမတၱာပို႔ပါ။
ကိုယ့္ရဲ႕ေမတၱာသမာဓိအားႀကီးတယ္ဆိုရင္
ေလးငါးေျခာက္ရက္နဲ႔တင္ ထူးျခားလာပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမတၱာသမာဓိက အားနည္းေနေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့
တစ္လႏွစ္လေလာက္ေတာ့ ၾကာခ်င္ၾကာပါလိမ့္မယ္။
ေယာကၡမလုပ္သူကလည္း အထက္ကအတိုင္း ေခြၽးမလုပ္သူကို
ေရေမတၱာပို႔ၾကည့္ပါ။
တစ္ခုေတာ့႐ွိပါတယ္။ ေမတၱာပို႔သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း
အဆင္ေျပခ်င္စိတ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနလိုတဲ့စိတ္ ႐ွိေနရပါ့မယ္။ ေမတၱာေတြေတာ့ပို႔ေနပါရဲ႕၊
အဲဒီလိုစိတ္မ်ိဳး မ႐ွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေမတၱာက ထိေရာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ဆိုေယာကၡမနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔ ရသင့္ရထိုက္တဲ့
အေမြေတြ မရလိုက္တာေတာင္ ႐ွိပါတယ္။
ကဲ ... စာဖတ္သူ။ ေယာကၡမနဲ႔ေခြၽးမ အဆင္မေျပျဖစ္ေနခဲ့ရင္
ေရေမတၱာသာ ပို႔ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ``အေမရဲ႕ သမီးရဲ႕၊ သမီးရဲ႕
အေမရဲ႕´´ဆိုၿပီး ေဘးကလူေတြ မနာလိုခ်င္ေလာက္ကို အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။
ၿပီးေတာ့ အေမြေတြလည္း အမ်ားႀကီးရလိုက္ပါလိမ့္မယ္။
ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ရာဇိႏၵ
(ရေဝႏြယ္ - အင္းမ)
က်မ္းကိုး --
၁။ ဝိမာနဝတၱဳအ႒ကထာ၊ ဥဠာရာဝိမာနဝတၱဳ။
၂။ ဝိမာနဝတၱဳေတာ္ႀကီး၊ ၿမိဳ႕မိဆရာေတာ္။
႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း
ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၂၀၀၆။
(အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ျခင္း စာအုပ္မွ)
www.facebook.com/bwar99
No comments:
Post a Comment