ဓမၼရေဝေတာရဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္-အင္းမ)

ခ်စ္မိေလေသာအခါ

*************************

သီဟိုဠ္ကြၽန္းမွာ ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီးရဲ႕ င႐ုပ္သီးတစ္ေတာင့္ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲဟာ သမိုင္းတြင္ ရစ္ေအာင္စည္ကားခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ င႐ုပ္သီးတစ္ေတာင့္ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲမွာ ရဟန္းေတာ္ တစ္သိန္း, ဘိကၡဳနီမ ကိုး ေသာင္းပင့္ၿပီး လွဴဘြယ္ဝတၱဳမ်ားစြာနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ေပးလွဴခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအလွဴမွာပဲ ေရစက္ဆံုခဲ့ၾကသူႏွစ္ဦးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာတစ္ခုအျဖစ္ ပူးတြဲသမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီးဟာ သိတတ္တဲ့အရြယ္ကစၿပီး စားဦးကိုမလွဴဘဲ ထမင္းစားေလ့မရွိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ ေတာထဲမွာ စစ္တိုက္ရင္း ပြဲေတာ္တည္တဲ့အခါ စားဦးကို မလွဴရေသးဘဲ င႐ုပ္သီးတစ္ေထာင့္ကို အမွတ္တမဲ့ စားလိုက္မိပါသတဲ့။ ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီးက ဒီအမွတ္တမဲ့ စားလိုက္မိတာေလးကိုပဲ သတိတရ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးလို႔ တုိင္းျပည္ ေအးခ်မ္းတဲ့အခါ င႐ုပ္သီးတစ္ေတာင့္စားလိုက္မိတာေလးကို ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ဒဏ္ခတ္တဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတစ္တိုက္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းပါတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္အမည္ကိုလဲ င႐ုပ္သီးတစ္ေတာင့္ေက်ာင္းလို႔ အမည္ေပးပါ တယ္။

အဲဒီ င႐ုပ္သီးတစ္ေတာင့္ေက်ာင္းတိုက္ ေရစက္ခ်ပြဲမွာ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးဟာ ယာဂုပူပူေတြကို သပိတ္နဲ႔အျပည့္ ခံယူလာပါတယ္။ ယာဂုကပူေတာ့ သပိတ္ကို သကၤန္းစြန္းေလးနဲ႔ ခုကိုင္လိုက္၊ မကိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပူလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚခ်ထားလိုက္၊ တစ္ခါ သကၤန္းစြန္းေလးနဲ႔ကိုင္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ႂကြလိုက္၊ ပူလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚခဏခ်ထားလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကိုရင္ေလးျဖစ္ေနပံုကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကိုရင္ေလးနဲ႔သက္တူရြယ္တူ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ သာမေဏမေလးက ျမင္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုရင္ေလးဆီသြားၿပီး-

``ကိုရင္..ပူေနရင္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဒီခံခြက္ကေလးနဲ႔ သပိတ္ေအာက္က ခံကိုင္သြားပါဘုရား။ ၿပီးေတာ့ ဒီခံခြက္ကေလးကို ကိုရင့္ကို အၿပီးလွဴလိုက္ပါတယ္ဘုရား´´ လို႔ေျပာၿပီး ကိုရင္ေလးရဲ႕အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုရင္ကေလးကလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါသတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ နွစ္ကာလေတြ ၾကာသြားေရာပဲဆိုပါေတာ့။ အဲဒီၾကားကာလမွာ ျဗဟၼဏတိႆသူပုန္ႀကီးက (၁၂)ႏွစ္ တိုင္တိုင္ ထအုပ္ခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပည္သူေတြငတ္မြတ္ဆင္းရဲ, ရဟန္းသံဃာေတြလဲ အတိဒုကၡေရာက္, တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အိႏိၵယဘက္ ထြက္ေျပးၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ရဟန္းေတာ္ေတြက်ေတာ့ ေတာထဲပုန္းေရွာင္ၿပီး ပိဋကသံုးပံုကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေဆာင္ယူခဲ့ၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ရဟန္းေတာ္ေတြက်ေတာ့ အသတ္ခံလိုက္ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခါက ယာဂုပူပူကို သပိတ္နဲ႔ခံယူခဲ့တဲ့ ကိုရင္ေလးဟာ သက္ေတာ္ (၈ဝ) ဝါေတာ္(၆ဝ)ရ ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္ေနသလို ခံခြက္ကေလးလွဴခဲ့တဲ့သာမေဏမေလးဟာလဲ သက္ေတာ္(၈ဝ)ရ ဘိကၡဳနီမႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။

အိႏိၵယကို အေစာဆံုးစစ္တိမ္းေရွာင္သူေတြထဲမွာ ေစာေစာက ဘိကၡဳနီမႀကီးလဲ ပါပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အိႏိၵယ ေရာက္ေနေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ဇာတိ သီဟိုဠ္စစ္သတင္းကို အၿမဲနားစြင့္ေနၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ သီဟိုဠ္က ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါး အိႏိၵယကို စစ္တိမ္းေရွာင္လာတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့

ဆရာေတာ္ႀကီးဆီကို ဇာတိစစ္သတင္း သြားေမးၾကပါတယ္။ သတင္းေမးသူေတြထဲမွာ ဘိကၡဳနီမႀကီးလဲပါပါတယ္။

လူေတြရွင္းသြားေတာ့ ဘိကၡဳနီမႀကီးက ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးပါတယ္။

``ဆရာေတာ္ဘုရား၊ င႐ုပ္သီးတစ္ေတာင့္ေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပြဲတုန္းက ဆရာေတာ္ဘုရား သက္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ရွိပါၿပီလဲဘုရား´´

``အဲဒီတုန္းက ငါ့အသက္ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ ကိုရင္ေလးေပါ့´´

``အဲဒီေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲတုန္းက တပည့္ေတာ္လဲ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ သာမေဏမေလးပါပဲဘုရား။ အဲဒီေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပြဲတုန္းက တပည့္ေတာ္ ႀကံဳခဲ့တာေလးကို ဆရာေတာ့္ကို ေလွ်ာက္ျပရဦးမယ္ဘုရား။ ကိုရင္ေလး တစ္ပါးေပါ့၊ ယာဂုပူပူကို အလွဴခံလာၿပီး သပိတ္ကို သကၤန္းစြန္းနဲ႔ကိုင္လိုက္၊ ေျမေပၚျပန္ခ်ထားလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္ဘုရား။ ဒါနဲ႕ တပည့္ေတာ္လဲ သူ႔ဆီသြားၿပီး တပည့္ေတာ္ရဲ႕ခံခြက္ကေလးကို သပိတ္ေအာက္က ခံဖို႔ဆိုၿပီး လွဴလိုက္တယ္ဘုရား။ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကိုေတာ့ ဒီေန႔အထိ ေမ့လို႔ကို မရပါဘူးဘုရား´´

ဘိကၡဳနီမႀကီးဆီက စကားၾကားလိုက္ရေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက 'ေအာ္'ဆိုၿပီး အာေမဍိတ္အသံနဲ႔အတူ သက္ျပင္းကို မသိမသာခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့-

``အဲဒီကိုရင္ေလးဟာ တစ္ျခားသူမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါပါပဲ´´ လို႔ေျပာၿပီး အႏွစ္ႏွစ္အလလက ကိုယ္နဲ႔မခြဲမခြာ အမွတ္တရအျဖစ္ သိမ္းဆည္းလာခဲ့တဲ့ ခံခြက္ကေလးကို အိတ္ထဲက ထုတ္ျပလိုက္ပါသတဲ့။

သက္ေတာ္(၈ဝ)အရြယ္ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘိကၡဳနီမႀကီးတို႔ဟာ ႏွစ္ေပါင္းခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သက္တမ္းရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခံခြက္ကေလးကို ႏွစ္ဦးသား မွင္တက္မိစြာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝတ္ခဲ့တဲ့အဝတ္ေတြကို တစ္ျခားအဝတ္တစ္ခုနဲ႔လဲၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ လိုက္ၾကပါသတဲ့။

###########

တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီစာစုေလးကို ဒီမွာတင္ အဆံုးသတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အ႒ကထာမွာလဲ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘိကၡဳနီမႀကီးတို႔ ေရွ႕ဆက္ ဘာျဖစ္သြားၾကတယ္။ လူ႔ဘဝမွာ ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ဆက္ျပမထားပါဘူး။ လူထြက္သြားၾကတယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ဝိပႆနာနယ္နမိတ္အတြင္းမွာ ေရာက္ေနရတာျဖစ္ေလေတာ့ ဝိပႆနာႏြယ္တဲ့ အဘိဓမၼာ သေဘာေလးတစ္ခုကို သံုးသပ္ျပဖို႔ တာဝန္က ရွိေနျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာႏြယ္တဲ့ အဘိဓမၼာသေဘာေလး တစ္ခုကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း သံုးသပ္ျပပါရေစဦး။

ပုထုဇဥ္တိုင္းမွာ ကိေလသာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ အထူးေျပာစရာမလိုပါဘူး။

ကိေလသာက သံုးပါးရွိပါတယ္။

၁။ အႏုသယ ကိေလသာ၊

၂။ ပရိယု႒ာန ကိေလသာ၊

၃။ ဝီတိကၠမ ကိေလသာ၊ တဲ့

အႏုသယကိေလသာဆိုတာ- ပဋိသေႏၶတည္ကတည္းကပါလာတဲ့ ကိေလသာပါ၊ သတၱဝါေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အစဥ္သျဖင့္ ကိန္းေနတဲ့ ကိေလသာပါ။

ပရိယု႒ာနကိေလသာဆိုတာက- အာ႐ံုတစ္ခုကို ေတြ႔ၿပီး ထႂကြေသာင္းက်န္းလာတဲ့ ကိေလသာပါ။

ဝီတိကၠမကိေလသာဆိုတာကေတာ့ အာ႐ံုတစ္ခုကို ေတြ႔ၿပီး

ထႂကြေသာင္းက်န္း႐ံုတင္မကေတာ့ဘဲ လြန္က်ဴးမႈ အဆင့္အထိေရာက္သြားတဲ့ ကိေလသာပါ။

ဒီကိေလသာသံုးပါးရဲ႕ သ႐ုပ္ကိုေပၚလြင္သြားေအာင္ အထက္ကေရးျပခဲ့တဲ့ ဝတၱဳေလးကိုပဲ ျပန္အာ႐ုံၾကည့္ လိုက္ပါ။

ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘိကၡဳနီမႀကီးတို႔ဟာ ပဋိသေႏၶတည္ကတည္းက အႏုသယကိေလသာေတြက ပါလာၿပီးသားပါ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕သႏၲာန္မွာ အႏုသယကိေလသာေတြက အစဥ္သျဖင့္ ကိန္းေနခဲ့ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘိကၡဳနီမႀကီးဆိုတဲ့ ဝိသဘာဂအာ႐ံုကို ေတြ႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္၊ ဘိကၡဳနီမႀကီးက ဆရာေတာ္ႀကီးဆိုတဲ့ ဝိသဘာဂအာ႐ံုကို ေတြ႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစဥ္သျဖင့္ ကိန္းေနခဲ့တဲ့ ကိေလသာေတြက ထႂကြ ေသာင္းက်န္းလာပါေတာ့တယ္ (လြန္က်ဴးမႈအဆင့္အထိေတာ့ မေရာက္ေသးပါဘူး)။ အဲဒီထႂကြေသာင္းက်န္းလာတဲ့ ကိေလသာကို ပရိယု႒ာနကိေလသာလို႔ ေခၚပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘိကၡဳနီမႀကီးတို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္လိုက္ၾကတာကေတာ့-လြန္က်ဴးျခင္းဆိုတဲ့ ဝီတိကၠမကိေလသာျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဒီကိေလသာသံုးပါးကို ဘာနဲ႔တားမလဲ?၊.

(ဒီေနရာမွာ ဘာနဲ႔ပယ္မလဲလို႔ မသံုးလိုပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီကိေလသာေတြကို ရဟႏၲာျဖစ္မွသာ အႂကြင္းမဲ့ပယ္သတ္လို႔ ရပါတယ္။ အခုေျပာေနတာက ပုထုဇဥ္သက္သက္မွ် အသြင္နဲ႔ေျပာေနတာမို႔ပါ)

စာဖတ္သူမ်ား သိထားၿပီးသားျဖစ္တဲ့ သိကၡာသံုးပါးနဲ႔ တားရပါတယ္။

၁။ ဝီတိကၠမကိေလသာကို သီလသိကၡာနဲ႔ တားရပါတယ္။ ကိုယ္အခြင့္သင့္ရာ သီလတစ္ခုခုကို ေဆာက္တည္ ထားရင္ လြန္က်ဴးစရာ အာ႐ံုတစ္ခုခုကို ေတြ႔ေပမယ့္ သီလေဆာက္တည္ထားတဲ့အတြက္ မလြန္က်ဴးျဖစ္ေတာပါဘူး။

၂။ ပရိယု႒ာနကိေလသာကို သမာဓိသိကၡာနဲ႔ တားရပါတယ္။ သမာဓိျဖစ္ေစတဲ့ ကမၼ႒ာန္းေလးဆယ္ထဲက ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခုနဲ႔ တားလို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ- ဗုဒၶါႏုႆတိ ပြားမ်ားေနမယ္ဆိုရင္ စိတ္က ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ဆီမွာပဲ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ ထႂကြေသာင္းက်န္းစရာအာ႐ံုမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ပရိယု႒ာနကိေလသာကို တားၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။

၃။ အႏုသယကိေလသာကိုေတာ့ ဝိပႆနာဆိုတဲ့ ပညာသိကၡာနဲ႔တားရပါတယ္။ ဆိုလိုခ်က္ကေတာ့ ကိေလသာသံုးပါးကို သိကၡာသံုးပါးနဲ႔ တားဆီးရတဲ့သေဘာပါ။

ဒီစာစုမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ဝိပႆနာ သတိပ႒ာန္ပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရားက မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ပါဠိေတာ္မွာ-

သတၱာနံ ဝိသုဒိၶယာ ဧကာယေနာ မေဂၢါ လို႔ေဟာ ခဲ့ပါတယ္။

အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သတၱဝါေတြ ကိေလသာစင္ၾကယ္ဖို႔ ႏွစ္ေၾကာင္းမရွိတဲ့ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းစဥ္က ဝိပႆနာသတိပ႒ာန္ လမ္းစဥ္ပါပဲတဲ့။

ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာေတြ စင္ၾကယ္ဖို႔အတြက္ ဝိပႆနာသတိပ႒ာန္

လမ္းစဥ္မွတစ္ပါး.....။

ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ရာဇိႏၵ

(ရေ၀ႏြယ္ -အင္းမ)

က်မ္းကိုး

_______

၁။ မူလပဏၰာသအ႒ကထာ

(ရထာဝိနီတသုတ္၊ ႏွာ-၅ဝ-၅၁)

၂။ မဟာဝင္ (က်ီးသဲေလးထပ္ ဆရာေတာ္)

၃။ သၿဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ (အရွင္ဇနကာဘိဝံသ)

အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္၊ ၁၁-၁၁-၂၀၀၂

bwar99.blogspot.com