မ်က္ေမွာက္ဘဝ နဲ႔ တမလြန္ဘဝ
♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠
စာေပမွာ ဘဝနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးခြဲျခား ေျပာေလ့ရွိတယ္။
မ်က္ေမွာက္ဘဝ နဲ႔ တမလြန္ဘဝ။ အသက္ထင္ရွား
ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းကာလကို မ်က္ေမွာက္ဘဝလို႔
ေခၚတယ္။ မ်က္ေမွာက္ဘဝကို ပါဠိစာေပမွာ `ဒိ႒ဓမၼ`
လို႔ သံုးတယ္။
လက္ရွိဘဝ အဆံုးသတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ရလာတဲ့ဘဝကို တမလြန္ဘဝ လို႔ ေခၚတယ္။ တမလြန္ဘဝကို ပါဠိစာေပမွာ
`သမၸရာယ` လို႔ သံုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ဘဝ
ဆိုတာက တစ္ခု၊ ေနာင္ျဖစ္ရမယ့္ တမလြန္ဘဝဆိုတာက တစ္ခုလို႔ ဘဝႏွစ္ရပ္ကို ခြဲျခားေဖာ္ျပေလ့
ရွိတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေဒသနာမွာ
မ်က္ေမွာက္ဘဝမွာ ရႏိုင္တဲ့အက်ိဳးကို ျဖစ္ေစတတ္တဲ့တရားနဲ႔ တမလြန္ဘဝမွာ ရႏိုင္မယ့္အက်ိဳးကို
ျဖစ္ေစတတ္တဲ့တရားလို႔ ဒီလို ႏွစ္မ်ိဳး ခြဲျခားၿပီးေဟာတယ္။ ဒိ႒ဓမၼဟိတ - မ်က္ေမွာက္ဘဝမွာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစတဲ့ အေၾကာင္းတရား၊ သမၸရာယဟိတ - တမလြန္ဘဝမွာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစမည့္
အေၾကာင္းတရားလို႔ ၂-မ်ိဳး ရွိတယ္။ ေလာကလူေတြဟာ မ်က္ေမွာက္ဘဝ အတြက္သာ အလုပ္လုပ္ၾကရတာ
မဟုတ္ဘူး၊ တမလြန္ ဘဝအတြက္ပါ အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။
အေတြးအေခၚမရွိတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက တမလြန္အေရးကို
စဥ္းစားေလ့ မရွိၾကဘူး။ `မ်က္ေမွာက္ဘဝမွာ
ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာ၊ ေနာင္ဘဝ ကိုယ္သိတာမွ မဟုတ္ဘဲ`
ဆိုၿပီး တမလြန္ဘဝအေရးကို ပစ္ပယ္ထားၾကတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ----
ဒိေ႒ ဓေမၼ
စ ေယာ အေတၳာ၊
ေယာ စေတၳာ သမၸရာယိေကာ၊
အတၳာဘိသမေယာ ဓီေရာ၊
ပ႑ိေတာတိ ပဝုစၥတိ။
ဒိေ႒ ဓေမၼ
စ ေယာ အေတၳာ - မ်က္ေမွာက္ဘဝမွာ ရရွိရမယ့္အက်ိဳး၊ ေယာ စေတၳာ သမၸရာယိေကာ - တမလြန္ဘဝမွာ ရရွိမယ့္အက်ိဳး၊ အတၳာဘိသမယာ ဓီေရာ - အဲဒီအက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို
ရေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ပညာရွိကိုမွ၊ ပ႑ိေတာတိ
ပဝုစၥတိ တကယ့္ပညာရွိလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီလို ေဟာေတာ္မူတယ္။
ဆိုလိုတာက ဒီဘဝေကာင္းစားေရး၊ ေနာင္ဘဝေကာင္းစားေရးလို႔
ႏွစ္မ်ိဳးခြဲျခား စဥ္းစားရမယ္။ ဒီဘဝ ေကာင္းစားေရး သက္သက္ကိုသာ လုပ္ၿပီး ေနာင္ဘဝ ေကာင္းစားေရး
မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ပညာရွိ မဟုတ္ဘူး။ အေျမာ္အျမင္ရွိသူ မဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ - ဒီေန႔
စားရၿပီးေရာ၊ မနက္ျဖန္အတြက္ မစဥ္းစားဘူးဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးဟာ ပညာမဲ့သာ ျဖစ္တယ္။
ကဲ … စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္ ဒီကေန႔အေရး တစ္ခုသာ
စဥ္းစားမယ္၊ မနက္ျဖန္အေရး မေတြးဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ကေလးငယ္ေတြ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္
သင္ခန္းစာ ေပးထားတဲ့ ပံုျပင္ကေလး တစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ `ပုရြက္ဆိတ္ နဲ႔ ႏွံေကာင္ အေၾကာင္း` ၾကည့္။
`ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြဟာ
အလြန္အလုပ္လုပ္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြ၊ နားေနတယ္မရွိဘူး။ သူတို႔ အသိုက္အအံုထဲမွာ အစာေတြ ျဖည့္တင္းေလ့ရွိၾကတယ္။
အၿမဲတမ္း အစာရွာၿပီး အစာကို သိုမွီးသိမ္းဆည္းၾကတယ္။ ေန႔ေရာညေရာ ပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ အိပ္တယ္လို႔
မရွိဘူး အလုပ္လုပ္တယ္။ တစ္ေန႔ရွာ တစ္ေန႔စား ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ အစာအာဟာရ ရိကၡာေတြကို စုေဆာင္းထားေလ့
ရွိၾကတယ္။ မိုးရာသီ မိုးေတြရြာတဲ့အခါမွာ အစားအစာဒုကၡမေရာက္ရေအာင္ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၾကတယ္။
ေအး .. ႏွံေကာင္ဆိုတဲ့
အေကာင္ကေတာ့ အဲဒီလို ျပင္ဆင္ထားျခင္း မရွိဘူး။ ဒီေန႔ရ ဒီေန႔စား၊ စားစရာေတြ သူ႔အဖို႔
မကုန္ေလာက္ဘူးလို႔ ဒီလိုထင္တယ္။ မိုးေတြရြာလို႔ ေရေတြ လႊမ္းသြားတဲ့အခါ ႏွံေကာင္ဟာ စားစရာ
မရွိေတာ့ဘူး။ စားစရာမရွိေတာ့ အစာငတ္ၿပီး ေသဆံုးရတယ္။`
ႏွံေကာင္က မနက္ျဖန္အေရး မေတြးဘူး၊ ဒီကေန႔အေရးပဲ
ေတြးတယ္တဲ့ .. ေနာ္။ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြက ဒီေန႔ အေရးတြင္မကဘူး မနက္ျဖန္အေရးပါ ေတြးတယ္။
ဒီကေန႔လည္း ဝေအာင္ စားမယ္၊ မနက္ျဖန္အတြက္လည္း ရွိေစရမယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက မ်က္ေမွာက္ဘဝမွာ ရရွိတဲ့အက်ိဳး၊
တမလြန္ဘဝမွာ ရရွိႏိုင္တဲ့အက်ိဳး၊ အဲဒီ အက်ိဳးႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ရေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္။
အဲဒီလို အက်ိဳးႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ရေအာင္ႀကိဳးစားယူမွ တကယ့္ ပညာရွိပုဂၢိဳလ္လို႔ ဒီလို
ေဟာတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔တေတြဟာ မ်က္ေမွာက္ဘဝ အက်ိဳးအတြက္လည္း
အလုပ္လုပ္ၾကရမယ္၊ တမလြန္ဘဝ အက်ိဳးအတြက္လည္း ျပင္ဆင္ထားၾကရမယ္ ….။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္
ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ
(တမလြန္ဘဝက
ေဆြမ်ိဳးမ်ားအေရး တရားေတာ္မွ)
bwar99.blogspot.com
No comments:
Post a Comment