ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)

♠ မုန္းစြဲ ♠

(ျဖစ္ရပ္မွန္ တရားေတာ္)

   မုန္းစြဲနဲ႔ ေသရင္လည္း အေသလွတဲ့သူ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူက ပိုဆိုးတယ္။ မုန္းစြဲနဲ႔ ေသလို႔ရွိရင္လည္း အပါယ္ေလးဘံု ေရာက္တာကေတာ့ အေသမလွဘူးဆိုတာ အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

   ေသခါနီးေလးမွာ မုန္းစြဲလည္း စြဲေတာ့ စြဲတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုသိုလ္ကံအာရုံေလးကလည္း တြဲၿပီးေတာ့ ထင္လာတယ္ဆိုရင္ ….

   စိတ္ဆိုတာက အင္မတန္ အျဖစ္အပ်က္ ျမန္တာကိုး။ လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီး ကုေဋတစ္သိန္းေတာင္ ျဖစ္တယ္။ စြဲစိတ္နဲ႔ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကလည္း တစ္လွည့္စီ ျဖစ္ေနၾကတာ။ စြဲတဲ့စိတ္ကေလး ေပၚလိုက္၊ ကုသိုလ္အာရုံေလး ေပၚလိုက္။ စြဲစိတ္ကေလး ေပၚလိုက္၊ အကုသိုလ္အာရုံေလး ေပၚလိုက္နဲ႔ ဒီလို တစ္လွည့္စီ ေပၚေနတာေနာ္။

   စြဲစိတ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ကုသိုလ္စိတ္၊ အကုသိုလ္စိတ္ မျဖစ္ဘူး။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ စြဲစိတ္ မျဖစ္ဘူး။ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္ေနၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ အေျပာင္းအလဲက ျမန္လြန္းတဲ့အတြက္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေနသလို ထင္ရတာေပါ့။

   စြဲစိတ္နဲ႔ အကုသိုလ္စိတ္ တစ္လွည့္စီ ပူးတြဲျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေသသြားရင္ အပါယ္ေလးဘံု မေကာင္းရာဒုဂၢတိ ေရာက္မယ္။ စြဲစိတ္နဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္ တစ္လွည့္စီ ပူးတြဲျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေသသြားရင္ လူ႕ျပည္၊ နတ္ျပည္ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္မယ္။

   လားရာဂတိကို အဓိက ဆံုးျဖတ္တာက ကုသိုလ္၊ သို႔မဟုတ္ အကုသိုလ္ပါ။ လိုရင္းေျပာရင္ေတာ့ ကံေပါ့ေလ။ အဲဒီ ကံရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုမွ စြဲစိတ္က အနိမ့္အျမင့္ ခြဲျခားေပးလိုက္တာပါ။ စြဲစိတ္ တစ္ခုတည္းသက္သက္နဲ႔ေတာ့ လားရာဂတိကို ဆံုးျဖတ္လို႔ မရပါဘူး။

   စြဲစိတ္ဆိုလို႔ အစြဲေလးတစ္ခုတည္း ေပၚေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကံအာရုံလည္း တြဲေပၚေနတယ္။

   အဲဒီေတာ့ မုန္းစြဲေလးနဲ႔လည္း စြဲေနတယ္၊ ကုသိုလ္ကံအာရုံကလည္း တြဲၿပီးေတာ့ ေပၚေပၚေနတယ္။ မုန္းစြဲနဲ႔၊ ကုသိုလ္အာရုံနဲ႔ တြဲေပၚေနတုန္း ေသသြားေတာ့ လူ႕ျပည္ေရာက္၊ လူေတာ့ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မုန္းတဲ့သူရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူျဖစ္ရတယ္။

   ကိုယ္မုန္းတဲ့သူကိုမွ အေဖ အေမေတာ္ရတယ္။ ကိုယ္မုန္းတဲ့သူကိုမွ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတာ္ရတယ္။ ကိုယ္မုန္းပါတယ္ ဆိုတဲ့သူကိုမွ ဆရာသမားေတာ္ရတယ္၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေတာ္ရတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါဦးမလား။ မေကာင္းေတာ့ဘူး။

   အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကိုယ္မုန္းတဲ့သူကို မိဘျပန္ေတာ္ရတာပဲ။ ကိုယ္မုန္းပါတယ္ဆိုတဲ့သူကိုမွ မိဘေတာ္ရတာေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတာ မရွိေတာ့ဘူး။ မုန္းစြဲေလးနဲ႔ စြဲေတာ့ ကိုယ့္ကလည္း ကိိုယ့္မိဘကို မုန္းတယ္။ မိဘကလည္း ကိုယ့္ကို မုန္းတယ္။ အဲဒီလို အျပန္အလွန္ မုန္းေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီဘဝ ဘယ္မွာ သာယာမႈ ရွိပါေတာ့မလဲ။

   မုန္းစြဲေၾကာင့္ ကိုယ့္အေဖအေမကလည္း ကိုယ့္ကို မုန္းတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တကယ့္လက္ရွိ အျဖစ္အပ်က္ေပါ့ေလ။ အျမႊာညီအစ္ကို သံုးေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္။ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္လံုး သာသနာျပဳေနတဲ့ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အခုအခ်ိန္မွာ သက္ေတာ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ေတြေပါ့။ တစ္ပါးက ရွမ္းျပည္ဘက္မွာ၊ ႏွစ္ပါးက အညာေဒသမွာ သာသနာျပဳေနပါတယ္။

   အဲဒီအျမႊာပူး ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ မီးေနခန္းထဲမွာ ေမြးလည္း ေမြးေရာ၊ အထဲထဲက သားဖြားဆရာမက “ေယာက်္ားေလးေတာ့္ - ေယာက်္ားေလး၊ တစ္ေယာက္ေတာင္မကဘူး။ သံုးေယာက္ေတာင္။ သံုးျမႊာပူးေလး’’ လို႔လည္း ေအာ္လိုက္ေရာ၊ မီးေနခန္း အျပင္ဘက္ကေန “သားေလး ေမြးမလား၊ သမီးေလး ေမြးမလား” ေစာင့္ေနတဲ့ အေဖက ငွက္ႀကီးေတာင္ဓား ထဆြဲတယ္။

   “ဒီကေလး သံုးေယာက္ကို သတ္မယ္။ ဒီကေလး သံုးေယာက္ကို ဝမ္းနဲ႔ လြယ္ၿပီးေမြးတဲ့ အေမကိုလည္း သတ္မယ္’’

   ကိုယ့္ဇနီးကိုေရာ၊ ကိုယ့္သားသံုးေယာက္ကိုေရာ ခ်က္ခ်င္း သတ္ေတာ့မလို႔တဲ့။ မီးေနခန္းထဲဝင္မယ္ တကဲကဲလုပ္တယ္။ ေဘးက လူေတြက ဝိုင္းၿပီးေတာ့ ဆြဲထားရတယ္။

   “မလုပ္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္သားေတြကိုယ္ သတ္ပစ္တယ္လို႔ ၾကားလို႔ေတာင္ မေကာင္းပါဘူး’’

   ဘယ္လိုမွ တားလို႔မရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကို ေျပးေလွ်ာက္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလည္း သကၤန္းႀကီး ဖိုသီဖတ္သီ၊ ဖိုးရုိးဖားရားနဲ႔ တစ္ခါတည္း မီးေနခန္းေရွ႕ေျပးၿပီးေတာ့ ေရာက္လာ၊ ေဖ်ာင္းဖ်တာေပါ့ေလ။

   “ေမာင္ဘယ္သူရယ္၊ သူ႔တို႔ေတြ အရင္ဘဝတုန္းက မင္းအေပၚမွာ ေၾကြးရွိခဲ့လို႔ ဒီဘဝ ေၾကြးဆပ္ဖို႔ လာတာျဖစ္မွာေပါ့။ မင္းကို တစ္လွည့္ ေၾကြးျပန္ဆပ္ဖို႔ လာတာျဖစ္မွာေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ အျပစ္ေတြအတြက္ အျပစ္ေခ်ဖို႔လာတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ဆိုးေနရတာလဲ’’

   “အရင္ဘဝက ဘာေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ အခု ဒီဘဝမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ေသြး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီပဲ၊ ကိုယ့္အေသြးအသားက ျဖစ္လာတဲ့ ကိုယ့္သားသမီးအေပၚ မိဘေမတၱာ ေပးရမွာေပါ့။ ကိုယ့္ရင္ေသြး သားသံုးေယာက္အေပၚ ဖခင္ေမတၱာ ေပးရမွာေပါ့’’

   “အခုမွ လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာခါစ ဘာမွ မသိနားမလည္တဲ့၊ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကိုယ့္ရင္ေသြးေမြးကင္းစေလးေတြကို အေဖကိုယ္တိုင္က သစ္ပစ္တယ္ဆိုတာ လူၾကားလို႔မွ မေကာင္းပါဘူးကြယ္၊ မလုပ္သင့္ပါဘူး၊ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္’’

   စသည္အားျဖင့္ေပါ့ေလ။ သူတစ္ပါးရဲ႕ အသက္ကို သတ္ျခင္းရဲ႕ အျပစ္ေတြေရာ၊ ဝဋ္ေၾကြးရဲ႕ သေဘာတရားေတြေရာ၊ သံသရာလည္ပံု သေဘာတရားေလးေတြေရာ အမ်ိဳးစံု ရွင္းျပေတာ့မွ အေဖျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က သေဘာေပါက္သြားတယ္။

   “အရွင္ဘုရား ကိုယ့္ေက်ာင္းကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္ေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္ အခု သူတို႔ကို မသတ္ေသးပါဘူးဘုရား။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ နည္းနည္းႀကီးလာရင္ေတာ့ သတ္မယ္ဘုရား။ ဒီေကာင္ေတြကို လူ႕ျပည္မွာ လံုးဝ အရွင္မထားႏိုင္ဘူး’’

   “ေနာက္ေတာ့မွ သတ္တာ၊ မသတ္တာ မင္းအပိုင္း။ အခုေတာ့ ငါ့ကို မသတ္ပါဘူး ကတိေပး’’ ဆိုၿပီးေတာ့ ကတိေတာင္းၿပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလည္း ေက်ာင္းျပန္ၾကြသြားတယ္။ အဲဒီေန႔ေတာ့ မသတ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

   မသတ္ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီကေလးသံုးေယာက္ကို အေဖက အရမ္းမုန္းတယ္။ အေဖတြင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဝမ္းနဲ႔လြယ္ၿပီး ေမြးခဲ့တဲ့အေမကလည္း အရမ္းမုန္းတယ္။ ေမြးကတည္းက ႏို႕တစ္စက္ကေလးမွ မတိုက္ဘူး။

   “ဒီသံုးေကာင္ကိုေတာ့ ငါ လံုးဝ ႏို႔မတိုက္ႏိုင္ဘူး’’

   အဲဒါနဲ႔ အဲဒီဒကာမရဲ႕ အစ္ကိုျဖစ္သူက ႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီးေတာ့ ေမြးထားရတယ္။

   ဒီကေလးသံုးေယာက္ သံုးႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အေဖက သတ္ဖို႔ လာေခ်ာင္းတယ္။

   “ဒီေကာင္ေတြ သံုးႏွစ္သားေရာက္ၿပီ။ ဒီထက္ႀကီးလာလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီအရြယ္မွာကို သတ္ပစ္မွ ျဖစ္မယ္’’

   အဲဒါနဲ႔ အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြက “တို႔အိမ္မွာ ထားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တို႔အိမ္မွာ ထားရင္ေတာ့ ဟိုေကာင္ လာၿပီးေတာ့ သတ္မွာ။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကိုပဲ လွဴလိုက္ေတာ့မယ္’’ ဆိုၿပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို လွဴလိုက္တယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ေက်ာင္းမွာ ေမြးစားထားရတာေပါ့။

   ခုနစ္ႏွစ္သားေလာက္ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီကေလးေတြက အရြယ္ေလးလည္း ရလာၿပီဆိုေတာ့ ေဒါသေတြ ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာတယ္။ ေက်ာင္းတိုင္ကို လက္သီးနဲ႔ တဒိုင္းဒို္င္း ထိုးလိုက္၊ ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ကို လက္ဝါးနဲ႔ တျဖန္းျဖန္း ရုိက္လိုက္၊ ေျခေထာက္နဲ႔ တဒုန္းဒုန္း ေဆာင့္လိုက္။

   ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ေတြ႕ေတာ့ ….

   “ဟဲ့ … ကေလးတို႔ ဘာျဖစ္ေနၾကတာတံုး’’

   “တပည့္ေတာ္တို႔ ဒီေကာင္ေတြကို သတ္မယ္ဘုရား’’

   “ဟဲ့ … မင္းတို႔က ဘယ္ေကာင္ေတြကို သတ္မွာတံုး’’

   “တပည့္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေဖကိုလည္း သတ္မယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ကို သတ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြကိုလည္း သတ္မယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ကို သတ္တဲ့ကိစၥမွာ ပါဝင္ကူညီခဲ့တဲ့ ေကာင္ေတြကိုလည္း သတ္မယ္ဘုရား’’

   “ဟဲ့ … မင္းတို႔က ဘာနဲ႔သတ္မွာတံုး’’

   “တပည့္ေတာ္တို႔ ေသနတ္နဲ႔ သတ္မယ္ဘုရား’’

   “မင္းတို႔မွာ ေသနတ္ရွိလို႔လား’’

   “ရွိတယ္ဘုရား၊ အရင္ဘဝတုန္းက သိမ္းထားတဲ့ ေသနတ္ေတြ။ ရြာရဲ႕ အျပင္ဘက္က မန္းက်ည္းပင္ေအာက္မွာ ရွိပါတယ္’’

   အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔ ရဲေတြ ေခၚၿပီးေတာ့ တူးၾကတာေပါ့။ ရြာအျပင္ဘက္ မန္းက်ည္းပင္ေအာက္ တူးလည္း တူးလိုက္ေရာ အဲဒီမွာ ေသနတ္ေတြ ထြက္လာတယ္။ အရင္ဘဝတုန္းက သိမ္းထားခဲ့တဲ့ ေသနတ္ေတြ။

   ရဲေတြက ေသနတ္ေတြသိမ္း၊ ဒီ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ကို မွတ္တမ္းေတြ ယူထားလိုက္တယ္ေပါ့ေလ။

   အဲဒါနဲ႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က “ဒီကေလးေတြကို ဒီအတိုင္းထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ရုိင္းရုိင္းစိုင္းစိုင္းနဲ႔ ကိုယ့္အေဖကိုယ္လည္း သတ္ေတာ့မွာပဲ။ လူသတ္မႈေတြလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ ကိုရင္ဝတ္ေပးလိုက္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္’’ ဆိုၿပီးေတာ့ သံုးေယာက္လံုးကို ကိုရင္ဝတ္ေပးလိုက္တယ္။

   ကိုရင္ဝတ္ေပးၿပီးေတာ့လည္း “အတူတူထားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ အတူတူထားရင္ အေဖကို သတ္ဖို႔နဲ႔ တျခားသူေတြကို သတ္ဖို႔ပဲ တိုင္ပင္ေနၾကလိမ့္မယ္’’ ဆိုၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕သံုးၿမိဳ႕က စာသင္တိုက္တစ္တိုက္စီကို တစ္ပါးစီ ခြဲပို႔လိုက္ပါတယ္။

   ကိုရင္သံုးပါး တစ္ၿမိဳ႕စီ စာသင္တိုက္ေတြေရာက္။ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြ ေလ့လာ။ ဘုရားတရားေတာ္ေတြ၊ ဘုရား အဆံုးအမေတြနဲ႔ အၿမဲမျပတ္ ထိေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ႏွလံုးေတြ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာတယ္။ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ ေျပာင္းလဲလာတယ္။

   ဟိုတုန္းကလို ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ၊ သတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ရန္ၿငိဳးေတြ၊ အာဃာတေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အတံု႔အလွည့္သံသရာရဲ႕ ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းပံုကို နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး အရာရာကိုလည္း သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္လာတယ္။ ဖခင္ေက်းဇူး၊ မိခင္ေက်းဇူး ဆိုတာေတြလည္း နားလည္လာတယ္။

   မိဘေက်းဇူးဆိုတာက ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မွ၊ ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးမွ၊ အစာေရစာေတြ ေပးမွ၊ အဝတ္အစားေတြ ဆင္ယင္ေပးမွ မဟုတ္ဘူး။ ေမြးလိုက္တာနဲ႔ကိုပဲ ေက်းဇူးက ရွိေနၿပီးသား။

   “ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ သားသမီးကို ႏို႔လည္း တစ္စက္မွမတိုက္ဘဲနဲ႔ ပစ္ထားတဲ့အေမ ေက်းဇူးရွိသလား၊ အဲဒီအေမကို ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔ လိုသလား’’ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးထားတာ ရွိတယ္။ ဝမ္းနဲ႔ လြယ္ၿပီးေတာ့ ေမြးေပးလိုက္တာကိုက အဲဒီ အေမရဲ႕ ေက်းဇူးပဲ။ အေမ့ေက်းဇူး ရွိတယ္ေနာ္။

   ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အေသြးအသားေတြက အေဖအေမရဲ႕ ေသြးသားေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္တည္ေဆာက္ ထားတာဆိုေတာ့ အေဖအေမရဲ႕ေသြးနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီး ရေနတာကိုက အေဖအေမရဲ႕ ေက်းဇူး ရွိေနေတာ့တာ။ ကိုယ့္ကို ဘာမွ ေပးဖူးဖူး မေပးဖူးဖူး၊ ဘာမွ ေကၽြးဖူးဖူး မေကၽြးဖူးဖူး မိဘရဲ႕ ေက်းဇူးရွိတယ္ေနာ္။ မိဘေက်းဇူး ဆပ္ကိုဆပ္ရမယ္။

   ဘုရားအဆံုးအမေတြကို ေလ့လာရေတာ့ မိဘေက်းဇူးကိုလည္း နားလည္လာတယ္။ မိဘကို သတ္ခ်င္တဲ့စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြပဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

   ဒါေပမဲ့ ဟိုအေဖနဲ႔ အေမကလည္း ဒီသားသံုးေယာက္ကို မုန္းေနလိုက္တာ သကၤန္းဝတ္သြားတာလည္း ပစၥည္းေလးပါး လံုးဝ မေထာက္ပံ့ဘူး။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး၊ ဘာမွ မေထာက္ပံ့ဘူး။ စာအုပ္စာတမ္းေတြလည္း လံုးဝ မလွဴဘူး။ နဝကမၼေတြလည္း တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မလွဴဘူး။

   စာသင္တိုက္ကေန စာေတြဘာေတြ တတ္ၿပီးေတာ့ တရားေတြဘာေတြ ေဟာလို႔၊ တရားေတြဘာေတြ ျပလို႔၊ သာသနာ့အက်ိဳး ရြက္ေဆာင္ေနျပန္ေတာ့လည္း လံုးဝ သြားမေတြ႕ဘူး။ လံုးဝ မဖူးဘူး။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ ျဖစ္လာတဲ့အထိေတာင္ မုန္းလို႔ေကာင္းတုန္း။ အေသမုန္းတယ္ဆိုတာ အဲဒါကို ေျပာတာ ျဖစ္မွာေပါ့။

   တစ္ခါေတာ့ အငယ္ဆံုးဆရာေတာ္တစ္ပါးက မယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တာနဲ႔ မယ္ေတာ္ႀကီး အိမ္ေရွ႕ တံျမက္စည္းလွည္းေနတုန္း သြားေမးတယ္။

   “ဒကာမႀကီး ေနေကာင္းလား’’

   မယ္ေတာ္ႀကီးလို႔လည္း မေခၚရဲဘူးေလ။ ဟိုက ကိုယ့္ကို မုန္းေနတာကိုး။ “ဒကာမႀကီး ေနေကာင္းရဲ႕လား’’ လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး သားရဟန္းမွန္း သိတာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္း လႊဲသြားတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ လွည့္ၿပီး ….

   “ကိုယ္ေတာ္၊ ေနေကာင္းလို႔ တံျမက္စည္းလွည္းေနတာေပါ့။ ေနမေကာင္းရင္ အိပ္ရာထဲ လွဲေနမွာေပါ့။ ေနေကာင္းလို႔ တံျမက္စည္းလွည္းေနတာ ျမင္ရက္သားနဲ႔ ေနေကာင္းလား ေမးတာ ကိုယ္ေတာ္ မုသာဝါဒေျပာတာပဲ။ ဘုန္းႀကီးဆိုတာ ဒီလို မုသာဝါဒ မေျပာသင့္ဘူး။ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ျပန္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္’’

   မယ္ေတာ္ႀကီးက သားရဟန္းကို လွည့္ကို မၾကည့္ဘူးေနာ္။ ခမည္းေတာ္ႀကီးကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ဆံုးသြားပါၿပီ။ မယ္ေတာ္ႀကီးကေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ခမည္းေတာ္ႀကီးကလည္း ဆံုးခါနီး ေဆးရုံမွာတက္ေတာ့ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္သံုးပါး သြားၿပီးေတာ့ လူနာေမးၾကတာေပါ့ေလ။ ေရွ႕မွာ တျခား လူနာေမးတဲ့သူေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာ အဟုတ္ပါပဲ။ သားရဟန္းသံုးပါးလည္း ျမင္လိုက္ေရာ ခမည္းေတာ္ႀကီးက ဟိုဘက္ကို လွည့္သြားတယ္။ သားရဟန္းသံုးပါးကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ဘူးေနာ္။

   ဆရာေတာ္သံုးပါး ခုတင္နားလည္းေရာက္ေရာ “ဒကာႀကီး ဘယ္လိုလဲ။ သက္သာရဲ႕လား’’ ေမးတာေပါ့။ သက္သာတယ္လည္း မေျပာဘူး။ မသက္သာဘူးလည္း မေျပာဘူး။

   “ကိုယ္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္အလုပ္ကို လုပ္ၾကပါ။ ရဟန္းဆိုတာ ရဟန္းအလုပ္ လုပ္ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆိုတာ ဘုန္းႀကီးအလုပ္ လုပ္ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ လူနာလာေမးတာ လံုးဝ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ျပန္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္’’

   သားရဟန္းသံုးပါးကို လွည့္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ အဲဒီလိုပဲ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ အခုေတာ့ ဆံုးပါးသြားပါၿပီ။

   အေဖေရာ အေမေရာ သားရဟန္းသုံးပါးအေပၚ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္အထိေအာင္ မုန္းတီးေနရတာလဲဆိုေတာ့ အတိတ္ဘဝတုန္းက ဒီညီအစ္ကိုသံုးေယာက္က မုန္းစြဲစြဲၿပီး ေသခဲ့ၾကလို႔။ မုန္းစြဲနဲ႔ ေသရင္ အေသမလွဘူးဆိုတာ ေျပာခ်င္လို႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလး ေျပာျပေနတာေနာ္။

   အရင္ဘဝတုန္းကလည္း ဒီညီအစ္ကိုသံုးေယာက္က ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အျမႊာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ တစ္ႏွစ္ႀကီး တစ္ႏွစ္ငယ္ေတြ။ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္က ဒီရြာမွာပဲ ညီအစ္ကိုေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လိမ္လိ္မ္မာမာေတြလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိပ္ကို ဆိုးၾကမိုက္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ။ လူလည္းပဲ သတ္တာပဲ။ ဓားျမလည္းပဲ တိုက္တာပဲ။ လုယက္မႈေတြလည္း လုပ္တာပဲ။ မုဒိမ္းမႈေတြလည္း က်ဴးလြန္တာပဲ။

   သူတို႔ မလုပ္ဖူးတဲ့ မေကာင္းမႈဆိုလို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ေပါင္းၿပီးေတာ့ မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္ေတြ က်ဴးလြန္ၾကတယ္။ သူတို႔မွာလည္း ဓားၿပီး၊ တုတ္ၿပီး၊ ေသနတ္ၿပီးေဆးေတြ ထိုးထားေသးတယ္တဲ့။ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွ မလွန္ရဲၾကဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္တဲ့သူေတြပဲ ရွဳံးၾကတာပဲ။

   အဲဒါနဲ႔ ရြာထဲမွာ မဟုတ္တာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ ျပန္မလုပ္ရဲၾကဘူး၊ ျပန္မေျပာရဲၾကဘူး။ ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ ခံေနၾကရတယ္။ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ ရြာမွာ ဗိုလ္က်ခ်င္တိုင္း က်ေနၾကတာေပါ့။

   တစ္ခါေတာ့ အဲဒီရြာထဲက ခ်စ္သူစံုတြဲ တစ္တြဲထဲက မိန္းခေလးကို အစ္ကိုအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့သူက ရည္းစားစကား လိုက္ေျပာတယ္။ သူတို႔မွာလည္း ဇနီးမယားေတြ ရွိၾကတယ္။ သံုးေယာက္လံုး အိမ္ေထာင္သည္ေတြကိုး။ သူတို႔ကလည္း ယူထားလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္မိုက္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ယူထားတဲ့ မိန္းမသံုးေယာက္ကလည္း ညီအမေတြခ်ည္းပဲတဲ့။ ညီအမအရင္း သုံးေယာက္ကို ယူထားၾကတာေနာ္။

   အိမ္ေထာင္ရွိလ်က္သားနဲ႔၊ သားသမီးေတြ ရွိလ်က္သားနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္ ရည္းစားစကား သြားေျပာတယ္။ ေျပာေတာ့ ခ်စ္သူ ေယာက်္ားေလးက စိတ္တိုတာေပါ့။ စိတ္တိုေပမယ့္ ျပန္လည္း မေျပာရဲဘူး။ ျပန္လည္း မလုပ္ရဲဘူး။ ျပန္ေျပာ၊ ျပန္လုပ္ရင္ ကိုယ္ပဲ ခံရမွာကိုး။

   သူတို႔က ညီညီညႊတ္ညႊတ္လည္း ရွိတယ္။ လက္နက္ကလည္း ၿပီးေနေသးတယ္။ အထိုးအခုတ္၊ အသတ္အပုတ္ေတြကလည္း ကၽြမ္းက်င္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ျပန္မေျပာရဲဘူး။ ျပန္မလုပ္ရဲဘူး။

   အဲဒီေခတ္တုန္းက အဲဒီေက်းရြာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ေဒသမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ႀကီးစိုးေနတဲ့အခ်ိန္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ဆက္ေၾကးေတြ ဘာေတြလည္းေတာင္း။ သူ႔သက္ဆိုင္ရာနယ္ေျမကိုလည္း ေအးခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေပးၾကတယ္ေပါ့။

   သူတို႔ႀကီးစိုးတဲ့နယ္ပယ္မွာ ဓားျမမႈတို႔၊ လုယက္မႈတို႔၊ ႏြားခိုးမႈတို႔ ျဖစ္ရင္လည္း ဖမ္းၿပီး ရြာလူထုေရွ႕မွာ အရွင္လတ္လတ္ သတ္ျပတယ္။ သတ္ျပေတာ့ ခုနက ဒကာေလးက ဒီညီအစ္ကိုေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမႈေတြအားလံုးကို သက္ေသအေထာက္အထားနဲ႔ တကြ၊ ေန႔စြဲနဲ႔ တကြ မွတ္တမ္းတင္ၿပီးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဆီ သြားၿပီးေတာ့ သတင္းပို႔လိုက္တယ္။

   ကြန္ျမဴနစ္ေတြကလည္း သူတို႔ကို ဖမ္းတာေပါ့။ ဖမ္းေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ေဆးအစြမ္းေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဖမ္းမမိဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ ညီအငယ္ဆံုးကို မိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဆးစြမ္းတယ္ေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိသြားတာပါပဲေနာ္။

   အဲဒါနဲ႔ မိလည္းမိေရာ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က “ညီေလးကိုေတာ့ သူတို႔ ႏွိပ္စက္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ညီေလး တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ သူတို႔ အႏွိပ္စက္မခံႏိုင္ဘူး’’ ဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔ကလည္း အလြယ္တကူနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ အဖမ္းခံလိုက္ၾကတယ္။ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္စလံုး မိသြားေရာေပါ့ေနာ္။

   သူတို႔ကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပါဘူး။ မိတဲ့ ညေနခင္းမွာပဲ တစ္ရြာလံုးကို လွည့္ၿပီးေတာ့ ေမာင္းခတ္ေၾကညာတယ္။ “မနက္ျဖန္မနက္ ကိုးနာရီမွာ ဒီညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ကို ရြာလူထုရဲ႕ေရွ႕မွာ အရွင္လတ္လတ္ သတ္ျပပါမယ္။ အားလံုးလာၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရႈၾကပါ’’။

   အဲဒီေတာ့ လူေတြကလည္း ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ညအိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူးတဲ့။ ဒီညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ကို ရြာသားေတြက ‘ရြာ့ခ်ဥ္ဖတ္’ အျဖစ္နဲ႔ မုန္းေနတာၾကာၿပီကိုး။ ဘယ္လိုမွ ျပန္လုပ္လို႔မရလို႔သာ အသာေလးၿငိမ္ေနတာ။

   ေနာက္တစ္ေန႔လည္းက်ေရာ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕က မန္းက်ည္းပင္ေအာက္မွာ သူတို႔ကို သတ္ဖို႔ တြင္းတူးၾကတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက ဝမ္းသာအားရနဲ႔ တူးေပးၾကတယ္။ သူတို႔ကို လက္ျပန္ႀကိဳး တုပ္ထားတယ္။ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္လံုးကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္ေမာင္ခ်င္း ခ်ိတ္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးတုပ္ထားၾကတယ္။

   ကိုးနာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ သတ္ေတာ့မွာေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ အမႈေတြကို စစ္ေတာ့လည္း သူတို႔က ဝန္မခံဘူး။ ေသကာမွ ေသေရာ တင္းၿပီးေတာ့ ေနၾကတယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဘုရားသားေတာ္ဆိုေတာ့ မေနသာေတာ့ဘူး။ လူလူခ်င္းသာ ဆိုးတဲ့သူ၊ မိုက္တဲ့သူဆိုရင္ မေခၚမေျပာခ်င္ၾကတာ။ ဘုရားသားေတာ္က်ေတာ့ ဟိုလိုႀကီး မေခၚေတာင္မွ ေမတၱာကရုဏာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္။

   ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕လက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကယ္တင္လို႔မရေတာ့ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားတဲ့ တြင္းႏႈတ္ခမ္းနားေလးသြားၿပီးေတာ့ “ကဲ … ဒကာေလးတို႔ သံုးေယာက္ သရဏဂံု ေဆာက္တည္ၾက။ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ’’ ဆိုၿပီေတာ့ သံုးႀကိမ္ တိုင္ေပးလိုက္တာေပါ့။ သရဏဂံု တင္ေပးလိုက္တာေပါ့။

   သရဏဂံုတင္တယ္ဆိုတာက ေသတဲ့သူကို တင္ရတာလား၊ ရွင္တဲ့သူကို တင္ရတာလား။ ရွင္တဲ့သူကို တင္ရတာ။။ ဒါျဖင့္ အသုဘအခမ္းအနားေတြမွာ သရဏဂံုတင္ၾကတယ္ဆိုတာက ေသသြားတဲ့သူကို တင္တာလား၊ က်န္ရစ္တဲ့သူေတြကို တင္တာလား။ က်န္ရစ္တဲ့သူေတြ၊ အသုဘလာပို႔ၾကတဲ့သူေတြကို တင္တာေနာ္။ ဒါျဖင့္ အသုဘေတြ သြားၿပီးေတာ့ သရဏဂံု တင္ခံေနရတာေပါ့။

   လူေတြထင္တာက်ေတာ့ ဘယ္လိုထင္တံုး။ ေသတဲ့သူကို သရဏဂံုတင္တယ္ ထင္ေနတာေနာ္။ “အေလာင္းထုတ္၊ သရဏဂံု တင္ရေအာင္’’ လို႔ မေျပာၾကဘူးလား။ အေလာင္းကို သရဏဂံုတင္လို႔ မရဘူးေနာ္။ ေသသြားၿပီးၿပီပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္တင္မလဲ။ ေသသြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္က အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၿပိတၱာျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သရဏဂံု ယူႏိုင္ေအာင္ ေခၚလိုက္တာေပါ့ေလ။

   ေခၚၿပီးေတာ့ လူပရိသတ္နဲ႔အတူ ေရာၿပီးေတာ့ သရဏဂံု ေဆာက္တည္ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့လည္း ေသသြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ သရဏဂံုတင္တယ္ဆိုရင္ မွန္တာေပါ့။ အေလာင္းကို တင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ မကၽြတ္မလြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ၿပိတၱာကို တင္တာ။ က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြနဲ႔ ဧည့္ပရိသတ္ေတြကလည္း အကူအညီ အပံ့အပိုးအေနနဲ႔ သရဏဂံုယူလိုက္ၾကတာေပါ့။

   တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း သရဏဂံုေဆာက္တည္ၿပီးေတာ့မွ ျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြနဲ႔ ေသသြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို အမွ်အတန္းေပးေဝဖို႔ သရဏဂံုတင္ရတာ။ သရဏဂံုအေျခခံတဲ့ကုသိုလ္က ပိုအက်ိဳးႀကီးတာကိုး။

   အဲေတာ့ တြင္းႏႈတ္ခမ္းဝမွာ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က သရဏဂံု တင္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီဘဝမွာ သူတို႔ကို ေမြးစားတာလည္း ဒီရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးပါပဲ။ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်းဇူးေၾကာင့္ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္မွာ သရဏဂံုေဆာက္တည္တဲ့ ကုသိုလ္ေလး ရွိေနတာေပါ့။

   အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက “မင္းတို႔လိုရာဆုေတာင္းၾက’’ ဆိုေတာ့ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးက “ဒီေကာင္ေတြကို လက္စားေခ်ျပမယ္’’ လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္က ဒီေကာင္ စြာလွႀကီးလား ဆိုၿပီးေတာ့ ညာဘက္ေက်ာကေန ေသနတ္နဲ႔ လွမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ထုတ္ခ်င္းေပါက္မွန္ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးက တြင္းထဲ က်သြားတယ္။

   လက္ေမာင္းခ်င္းခ်ိတ္ထားတာဆိုေတာ့ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး တြင္းထဲက်သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္စလံုး တြင္းထဲက်သြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ရြာသူရြာသားေတြက တစ္ေယာက္တစ္လက္ တြင္းကို ေျမဖို႔ၿပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ကို အရွင္လတ္လတ္ ေျမျမွဳပ္သတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

   ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးေတာ့ ဘာကုသိုလ္မွ လုပ္ထားတာ မရွိဘူးေနာ္။ ေသခါနီးေလးမွာ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ တိုင္ေပးတဲ့ သရဏဂံုကို ဆိုၿပီးေတာ့ သရဏဂံုေဆာက္တည္လိုက္ေတာ့ ေသခါနီးဆဲဆဲေလးမွာ ကုသိုလ္အာရုံေလးက ရွိေနတယ္။ သရဏဂံုအာရုံေပါ့။

   ကုသိုလ္အာရုံေလးကလည္း တစ္ဖက္က ရွိတယ္၊ တစ္ဖက္ကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို သတင္းပို႔တဲ့ အမ်ိဳးသား၊ သူတို႔အတြက္ တြင္းတူးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို လွည့္ပတ္ၿပီးေတာ့ မေက်မနပ္နဲ႔ မုန္းတီးတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ နာက်ည္းတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ မုန္းစြဲ စြဲေနတယ္ေပါ့။

   အဲဒီလို မုန္းစြဲစြဲရင္း ကုသိုလ္အာရုံေလးနဲ႔ တြဲၿပီးေတာ့ ေသသြားတဲ့အတြက္ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ လူျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ မုန္းစြဲေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကြန္ျမဴနစ္ေတြဆီ သတင္းပို႔တဲ့ အမ်ိဳးသားေလးကို ဒီဘဝမွာ အေဖ လာေတာ္ရတယ္။ အရင္ဘဝတုန္းက ရည္စားစကားလိုက္ေျပာတဲ့ မိန္းကေလးက ဒီဘဝ အေမ လာျဖစ္တယ္။

   ဇနီးမယား သားသမီးေတြ ရွိလ်က္သားနဲ႔ သူ႕ကို ရည္စားစကားလာေျပာကတည္းက အဲဒီမိန္ကေလးက သူတို႔သံုးေယာက္ကို စိတ္နာေနတယ္။ အဲဒီစိတ္နာတဲ့ အရွိန္ေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီဘဝ သူတို႔မွာ ဝင္လည္း ဝင္စားလာေရာ သားအရင္းျဖစ္ေပမယ့္ ေမတၱာမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။

   မိဘတိုင္းကေတာ့ သားသမီးအေပၚမွာ ေမတၱာရွိၾကတာ ခ်ည္းပါပဲ။ ဘယ္မိဘမဆို သားသမီးအေပၚမွာ ေမတၱာရွိတယ္လို႔ မေျပာၾကဘူးလား။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာတာေပါ့။ ေယဘုယ်ဆိုေပမယ့္ ကိုးဆယ့္ကိုးဒႆမကိုးကိုးပါပဲ။ မေျပာပေလာက္တဲ့ အနည္းစုကေတာ့လည္း ေမတၱာတရား ေခါင္းပါးတာမ်ိဳး ရွိတယ္။ ေမတၱာတရား ကင္းမဲ့တာမ်ိဳး ရွိတယ္။

   ဒါေပမဲ့လို႔ လံုးဝႀကီး ကင္းမဲ့ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခု ဒီအျမႊာညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ကိုဆိုရင္လည္း မေမြးခင္တုန္းက မိဘေမတၱာေတြ မရွိဘူးလား။ ရွိတယ္။ ေမြးၿပီးေတာ့မွ အရင္ဘဝတုန္းက ငါတို႔ကို ဒုကၡေပးခဲ့တဲ့ေကာင္ပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ ေဒါသေလးက ဖံုးလႊမ္းသြားလို႔ ေမတၱာက ငုတ္ကြယ္သြားရတာ။ လံုးဝ မရွိတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

   ဒီအေဖနဲ႔ ဒီအေမမွာ အတြင္းမွာ ေမတၱာဓာတ္ေလးေတာ့ ရွိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေမတၱာဓာတ္ကို ေဒါသက လႊမ္းမိုးအႏိုင္ယူသြားတယ္။ ဒီေတာ့ မိဘေမတၱာ ေဖာ္ထုတ္ျပသခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ မိဘေမတၱာဆိုတဲ့ ႏွလံုးသားအႏွစ္ဓာတ္ကို အမွန္းတရားရစ္ပတ္သြားခဲ့တာေပါ့။

   အဲဒီေတာ့ ကိုယ္မုန္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အေဖအေမေတာ္ရတယ္။ ေတာ္ရတဲ့ အေဖအေမကလည္း ကိုယ့္ကို မုန္းေနတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီဘဝ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါဦးမလား။ မေကာင္းေတာ့ဘူး။

   ဒါေပမဲ့လည္း သူတို႔သံုးေယာက္ကေတာ့ ဘုရားအဆံုးအမေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ခြင့္ရလို႔ ကုသိုလ္တရား တိုးပြားေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကတာေပါ့ေလ။

   ေလာကႀကီးမွာ ‘အဆိုးေတြဟာ ေကာင္းဖို႔ ျဖစ္လာတာ’ ဆိုသလိုပါပဲ။ ၾကည့္တတ္မယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဘက္ကို ယူလို႔ရတာခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္လို႔သာ အေဖနဲ႔ အေမက သူတို႔ကို ခ်စ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သကၤန္းဝတ္ျဖစ္ပါဦးမလား။ မဝတ္ျဖစ္ေလာက္ဘူးေနာ္။

   အေဖနဲ႔ အေမကလည္း သူတို႔ကို နာနာၾကည္းၾကည္း မုန္းတီးေနတယ္။ သူတို႔ကလည္း အေဖနဲ႔အေမကို ငယ္ငယ္တုန္းက နာနာၾကည္းၾကည္း မုန္းတီးေနတယ္။ ဒီအမုန္းေလးေတြေၾကာင့္ပဲ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္၊ ဘုရားအဆံုးအမေတြနဲ႔ ထိေတြ႕၊ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ရတာဆိုေတာ့ မုန္းစြဲစြဲၿပီး ဒီမိဘဝမ္းထဲ ဝင္မိတာကိုက ေက်းဇူးတင္စရာလိုေတာင္ ျဖစ္ေနေသးတယ္ေနာ္။

   ႀကံဖန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္တတ္ရင္ သူတို႔ကို အေသမုန္းတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးဟာ သူတို႔ကို သာသနာ့ေဘာင္ ေရာက္ေအာင္၊ တရားဓမၼနဲ႔ ထိေတြ႕ေအာင္၊ တရားအရသာ ခံစားႏိုင္ေအာင္၊ သာသနာျပဳခြင့္ ရေအာင္၊ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရေအာင္ တစ္နည္းတစ္လမ္းနဲ႔၊ အမုန္းနည္းလမ္းနဲ႔ သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေက်းဇူးျပဳလိုက္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြမို႔ ဒီမိဘႏွစ္ပါးကို ‘အမုန္းေက်းဇူး’ အတြက္ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္။

   ဒါေၾကာင့္ ဆိုလိုက္ပါ။

   အစြဲကင္းစင္၊ စိတ္ၾကည္လင္၊ ေသလွ်င္လွပသည္။

   အစြဲကင္းရင္ အသက္ရွင္ေနစဥ္မွာလည္း စိတ္ၾကည္လင္ပါတယ္။ စိတ္ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ေသၿပီးရင္လည္း ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္တဲ့အတြက္ အေသလွပါတယ္။ ရဟႏၱာအဆင့္ထိ အစြဲကင္းရင္ေတာ့ နိဗၺာန္အၿပီးေရာက္ၿပီး အေသလွပါတယ္။

ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)

(အေသလွတဲ့သူ စာအုပ္မွ)

စာဖတ္သူအားလံုးလည္း မုန္းစြဲ ကင္းသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။

bwar99.blogspot.com