ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)

   ေဖေဖ့အတြက္ ဟင္းတစ္ဖတ္၊ ေမေမ့အတြက္ ဟင္းတစ္ဖတ္

♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠♠

  ခြက္ဦးအလွဴလို႔ေခၚတဲ့ ပန္းကန္ဦးအလွဴကိုလည္း ေန႔စဥ္ ဝတ္ထားၿပီးေတာ့ကို ျပဳလုပ္သင့္ပါတယ္။ ေန႔တိုင္း ထမင္းစားေနတာဆိုေတာ့ မလုပ္ျဖစ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သတိရွိဖို႔နဲ႔ အေလ့အက်င့္ စြဲၿမဲဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ မလုပ္ျဖစ္ေသးခင္သာ ခက္သလို ထင္ရေပမယ့္ လုပ္ေနက်ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေန႔စဥ္ လုပ္ျဖစ္သြားမွာပါ။

  ထမင္းစားတဲ့အခါ ကိုယ္စားမယ့္ ပန္းကန္ထဲ ထမင္းထည့္ ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိမရွိ ေဘးဘီကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရေသးတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာမွာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိေနရင္ ကိုယ္မစားခင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကို အရင္ဆံုး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လွဴဒါန္းလိုက္ရတယ္၊ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လွဴဒါန္းၿပီးမွ ကိုယ္က ဆက္စားေပါ့။

  အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ထမင္းစားရင္သာ မရွိတာပါ။ မိသားစုနဲ႔ အတူဝိုင္းဖြဲ႕စားရင္ေတာ့ မိသားစုဆိုတဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္က အနည္းဆံုးရွိေနတာပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ထမင္းအတူတူ တစ္ဝိုင္းတည္းစားတဲ့ မိဘေတြ၊ အစ္ကို အစ္မေတြ၊ ဦးႀကီးဦးေလး၊ ေဒၚႀကီးေဒၚေလး၊ အဘိုးအဘြားေတြဟာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ားလွဴတဲ့အက်င့္ စြဲၿမဲေအာင္ လုပ္ထားရမွာေပါ့။

  ဦးဇင္းတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက `ထမင္းစားရင္ မိဘကိုအရင္ဦးခ်ၿပီးမွ စားရမယ္` လို႔ မိဘေတြကလည္း အၿမဲဆံုးမတယ္၊ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြကလည္း အၿမဲဆံုးမတယ္။ ဒါကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း ဆံုးမေနက်ပါပဲ။ တရားနာပရိသတ္မ်ားလည္း ဒီအဆံုးအမ ရဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။

  ထမင္းတစ္ဝိုင္း အတူတူ စားၾကၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ မိဘ၊ အစ္ကိုအစ္မ စသည္ကို အရင္ဆံုး ဦးခ်ၿပီးမွ စားရတယ္။ မိဘရွိရင္ မိဘ၊ အစ္ကို အစ္မ ရွိရင္ အစ္ကို အစ္မေပါ့။ ဒါဟာ သူေတာ္ေကာင္း က်င့္ဝတ္ပဲ။

  မိဘပန္းကန္ထဲ ထမင္းအရင္ခူးထည့္ေပးတာ၊ ဟင္းအရင္ ခပ္ထည့္ေပးတာဟာ ဦးခ်တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို အရင္ဦးခ်တာက ဒါနေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ သီလပါ။ ဘာသီလလဲဆိုရင္ စာရိတၱ သီလေပါ့။

  သီလက ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ရတဲ့ ဝါရိတၱသီလ (ေရွာင္သီလ) ရယ္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ေဆာင္ငင္ရတဲ့ စာရိတၱသီလ (ေဆာင္သီလ) ရယ္လို႔ သီလႏွစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ေရွာင္သီလနဲ႔ ေဆာင္သီလေပါ့။

  `မိဘဆရာသမားစတဲ့ ႀကီးသူကို ရုိေသရမယ္၊ ဦးစားေပးရမယ္` ဆိုတဲ့ က်င့္ဝတ္ဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္၊ က်င့္သင့္က်င့္ထိုက္တဲ့ `ေဆာင္သီလ` ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းဟင္း အရင္ဦးခ်တာဟာ ေဆာင္သီလကို ျပဳက်င့္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ သီလကုသိုလ္ရပါတယ္။ အမ်ားနားလည္တဲ့စကားအတိုင္း ေျပာရရင္ ေဝယ်ာဝစၥသီလေပါ့။ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ေပါ့။

  ေဝယ်ာဝစၥသီလကုသိုလ္အျပင္ ဒါနကုသိုလ္ပါ ရခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ခြဲတမ္း၊ ကိုယ့္ေဝစုထဲက အရင္ဦးခ်ၿပီး လွဴမွ ျဖစ္ပါမယ္။ ကိုယ့္ခြဲတမ္း မဟုတ္တာကို ဦးခ်ရင္ သီလ၊ ကိုယ့္ခြဲတမ္းထဲက ဦးခ်ရင္ ဒါန၊ ဦးခ်တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကုသိုလ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ရေအာင္ယူပါ။

  ဦးဇင္းတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ထမင္းစားၿပီဆိုရင္ ေလးေထာင့္စားပြဲရွည္ႀကီးနဲ႔ စားၾကပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္ထိပ္က ခမည္းေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္၊ ခမည္းေတာ္ရဲ႕ ညာဘက္အတန္းက မယ္ေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းေနာင္ေတာ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္ အစဥ္အတိုင္း ထိုင္၊ အေနာက္ဘက္ထိပ္က ဦးဇင္းတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္၊ ဦးဇင္းရဲ႕ ညာဘက္အတန္းက ဦးဇင္း ညီေတာ္ႏွစ္ေယာက္ အစဥ္အတိုင္း ထိုင္၊ ညီေတာ္ အငယ္ဆံုးက ခမည္းေတာ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ကပ္ရက္ေနရာ ေရာက္သြားတာေပါ့။

  ေလးေထာင့္စားပြဲရွည္နဲ႔ မိသားစု ေျခာက္ေယာက္ ေနရာယူရတာ ကြက္တိပါပဲ။ ခမည္းေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းက ဟိုဘက္ထိပ္၊ ဒီဘက္ထိပ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ေဘးႏွစ္ဖက္က ႏွစ္ေယာက္စီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ အစဥ္အတိုင္း ထိုင္ၿပီး ထမင္းစားၾကပါတယ္။

  အမ်ားအားျဖင့္ မိသားစုေျခာက္ေယာက္စံုမွ စားေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္ေနရင္လည္း စံုေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ စားၾကတာပါ။ အခ်ိန္သိပ္လြန္မွသာ မေစာင့္ဘဲ ရွိတဲ့လူနဲ႔ စားၾကတာေပါ့။

  ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ပန္းကန္ေတြထဲ ထမင္းထည့္ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ ဦးဇင္းတို႔ ညီအကိုေလးေယာက္က ကိုယ့္ပန္းကန္ထဲက ထမင္းေတြကို တစ္ေယာက္ လက္တစ္ဆုပ္စီေလာက္ အေဖ့ပန္းကန္နဲ႔ အေမ့ပန္းကန္ထဲ ဦးခ်ၿပီး လွဴၾကပါတယ္။ ကိုယ္ေဝစုရတဲ့ အသားတံုးေတြထဲကလည္း နည္းနည္းစီ ဖဲ့ၿပီး မိဘကို ဦးခ်လွဴၾကပါတယ္။

  ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ အဓိကဟင္းျဖစ္တဲ့ အသားဟင္းက ခြဲတမ္းနဲ႔ ေဝပံုက် ရတာေပါ့။ ႏွစ္တံုးျဖင့္ ႏွစ္တံုး၊ သံုးတံုးျဖင့္ သံုးတံုး၊ ငါးတံုးျဖင့္ ငါးတံုး၊ ဟင္းအမ်ိဳးအစားအေပၚ မူတည္ၿပီး မိဘက ခြဲတမ္းခ်ေပးပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ ခြဲတမ္းခ်မေပးရင္လည္း ဟင္းဖတ္က ႏႈိက္လို႔ဆံုးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ က်န္တဲ့ အသုပ္တို႔၊ အေၾကာ္တို႔ အေရာအေႏွာ နယ္စား၊ အႏွစ္ဟင္းတို႔၊ ဟင္းခ်ိဳ-ခ်ဥ္ရည္-အရည္ ေသာက္ဟင္းတို႔ကေတာ့ အလယ္မွာ တည္ထားတဲ့ ဟင္းပန္းကန္ေတြထဲက ႀကိဳက္သေလာက္ ခပ္စား ခပ္ေသာက္ေပါ့။

  ဥပမာ- ၾကက္သားတံုး သံုးတံုး ေဝစုရတယ္ဆိုပါေတာ့၊ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား တစ္တံုးကို တစ္ဝက္စီျခမ္းၿပီး အေဖတစ္ျခမ္း၊ အေမတစ္ျခမ္း လွဴတာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေကာင္း ပိုဝင္တဲ့ေနက်ေတာ့လည္း အေဖ တစ္တံုး၊ အေမ တစ္တံုး လွဴတာေပါ့။ က်န္တဲ့ ႏွစ္တံုး၊ သို႔မဟုတ္ တစ္တံုးကိုေတာ့ ကိုယ္စားတာေပါ့။ မိဘပန္းကန္ထဲ မ်ားမ်ားထည့္လွဴလိုက္တဲ့ေန႔ဆို မိဘကလည္း အကုန္စားမပစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ရတဲ့ ေဝစုထဲက ဖဲ့ၿပီး သားသမီးပန္းကန္ထဲ `အႏၱရာယ္ကင္းတယ္` လို႔ ေျပာၿပီး ဟင္းဖတ္ ျပန္တာပါပဲ။

  မိဘနဲ႔ သားသမီး အျပန္အလွန္ ဒါနကုသိုလ္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ကူးလူးယွက္ႏြယ္ၿပီး မိသားစုေမတၱာ ခိုင္ၿမဲသြားတာေပါ့။ ႏွေျမာတြန္႕တိုတတ္တဲ့စိတ္ကိုလည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖယ္ရွားၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံေလးပါပဲ။

  ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ပဲ စားစား၊ တျခားလူေတြနဲ႔ပဲ စားစား၊ ႀကီးသူကို အရင္ဦးခ်တဲ့ ေဝယ်ာဝစၥသီလ၊ တျခားသူကို ကိုယ့္ခြဲတမ္း မွ်လွဴတဲ့ ဒါန၊ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သင့္ပါတယ္။ ႀကီးသူကို လွဴမွ ဒါနျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငယ္သူကို လွဴလည္း ဒါနျဖစ္တာပါပဲ။ ကိုယ္စားရမယ့္ ခြဲတမ္းကို နည္းနည္းေလွ်ာ့စားလိုက္လို႔ ကိုယ့္မွာလည္း ဘာမွ ထိခိုက္နစ္နာမသြားပါဘူး။

  တန္ဖိုးနည္းနည္းနဲ႔ ကုသိုလ္ၿမဲတဲ့အလုပ္ သူေတာ္ေကာင္းတိုင္း လုပ္သင့္ပါတယ္။ သီးျခား အကုန္အက်ခံၿပီး လွဴတာလည္း လွဴေပါ့။ အဲ့ဒါအျပင္ ကိုယ္စားမဲ့အထဲက နည္းနည္းေလွ်ာ့စားၿပီး လွဴတာမ်ိဳးလည္း နိဗဒၶေကာင္းမႈ (အၿမဲေကာင္းမႈ) အျဖစ္နဲ႔ အေလ့အက်င့္စြဲေအာင္ လွဴသင့္ပါတယ္။ ဒါမွ ကုသိုလ္ေတြ မ်ားသထက္မ်ားၿပီး စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း သန္႔သထက္သန္႔၊ ျမတ္သထက္ျမတ္ လာပါလိမ့္မယ္။

  ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)

  (စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of နိဗၺာန္ေဆာ္)

   bwar99.blogspot.com