ဘုရားမွာ စိန္၊ ေက်ာင္းမွာ သိမ္၊ သကၤန္းမွ ကထိန္

🏠''ဘုရားမွာ စိန္၊ ေက်ာင္းမွာ သိမ္၊ သကၤန္းမွာ ကထိန္”🏠

“ဘုရားမွာ စိန္၊ ေက်ာင္းမွာ သိမ္၊ သကၤန္းမွာ ကထိန္”
လို႔ ဆို႐ိုးစကား ရွိပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ေစတီဘုရားမ်ားမွာ စိန္ဖူးေတာ္ဟာ
ေစတီရဲ႕အထြတ္မွာ တပ္ရတာမို႔ ျမတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီလိုပဲ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြ သီတင္းသံုးတဲ့ ေက်ာင္းကန္မ်ားမွာလည္း
သိမ္က အေရးပါပါတယ္။ ရဟန္းခံတာကအစ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ အပ္စပ္တဲ့
ျပဳဖြယ္ကိစၥ မွန္သမွ်ဟာလည္း သိမ္ကိုအမွီျပဳၿပီး ေဆာင္ရြက္ရတာျဖစ္လို႔
သိမ္ကလည္း သာသနာမွာ အေရးပါပါတယ္။ ဒီလိုပဲ သာသနာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး
လွဴဒါန္းၾကတဲ့ အလွဴထဲမွာလည္း အျမတ္ဆံုး အလွဴက
ကထိန္သကၤန္း အလွဴျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္လို႔ ေခၚရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ “ဘုရားအစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔
ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာေၾကာင့္လည္း ကထိန္” လို႔ ေခၚပါတယ္။
ေနာက္တစ္နည္းအားျဖင့္ “သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ ျမင့္ျမတ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ကထိန္” လို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကထိန္ရဲ႕ အာနိသင္ ထူးျခားခ်က္ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ ျမတ္ဘုရားရွင္ရဲ႕
အာဏာစက္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ သိကၡာပုဒ္မ်ားဟာ ျဗဟၼာ၊ သိၾကား၊ စၾက၀ေတး၊ မာရ္နတ္၊
ဘယ္တန္ခုိးရွင္ရဲ႕ အာဏာနဲ႔ ဖ်က္ဆီးေသာ္မွ မပ်က္စီးႏိုင္ေသာ္လည္း
ကထိန္အာနိသင္ တစ္မ်ဳိးကသာ ဖ်က္ဆီးႏိုင္စြမ္း ရွိလို႔ပါပဲ။
ဆိုရရင္ ကထိန္အာနိသင္ ရထားတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ကစလို႔
တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ ငါးလတိုင္တိုင္ ကာလအတြင္းမွာ စာရိတၱ သိကၡာပုဒ္၊
ပထမကထိန သိကၡာပုဒ္၊ ဒုတိယကထိန သိကၡာပုဒ္၊ ဂဏေဘာဇန သိကၡာပုဒ္၊
ပရမၸရ သိကၡာပုဒ္ အစရွိတဲ့ သိကၡာပုဒ္ငါးမ်ဳိးကို မလိုက္နာေသာ္လည္း
အာပတ္မသင့္ ေခ်ာင္ခ်ိခြင့္ ရတဲ့အတြက္” ပ်က္စီးျခင္း မရွိ၊ ေက်ာက္တိုင္ကဲ့သို႔
ခိုင္ျမဲေသာေၾကာင့္လည္း ကထိန္” လို႔ ေခၚဆိုပါတယ္။

ကထိန္ ျဖစ္ေပၚလာပံု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေလးကို ဒီေနရာမွာ ေဖာ္ျပရမယ္ဆိုရင္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးေနစဥ္အခိုက္
ပါေ၀ယ်ဏတုိင္းမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ဓုတင္ ၁၃ ပါးေဆာင္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္ သံုးက်ိပ္တို႔ဟာ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ဖူးျမင္လိုတဲ့အတြက္ သာ၀တၱိျပည္ကို မေရာက္ခင္ လမ္းခုလတ္
သာေကတၿမိဳ႕ကို အေရာက္မွာပဲ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ကို ေရာက္သြားတာမို႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕
ပညတ္ခ်က္အရ သာေကတၿမိဳ႕မွာပဲ ၀ါဆိုၾကရပါတယ္။
၀ါတြင္း သံုးလပတ္လံုး ဘုရားရွင္ကို ဖူးျမင္လိုတဲ့ အာသီသကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ေနလာခဲ့ၾကရာက
သီတင္းကြၽတ္တဲ့အခါ ပုရိမ၀ါမွ ထေျမာက္ၿပီး ပါလာတဲ့ သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို ေဆာင္ယူလို႔
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သီတင္းသံုးရာ သာ၀တၳိျပည္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုလာစဥ္အခိုက္
လမ္းခရီးမွာ အလြန္အမင္း ျပင္းထန္တဲ့ အခါမဲ့မိုးႀကီးနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ
၀တ္႐ံုထားတဲ့ သကၤန္းေတာ္မ်ားဟာ မိုးေရရႊံ႕စက္ေတြနဲ႔ အလူးလူးအလိမ္းလိမ္း ျဖစ္တဲ့အျပင္
ပခံုးမွာ တင္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီးကလည္း မိုးေရေတြနဲ႔ ရႊဲစိုၿပီး အလြန္ေလးလံတဲ့၀န္ကို
ထမ္းရတဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ အင္မတန္မွ ပင္ပန္းေတာ္မူၾကရပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွိရာ သာ၀တၳိျပည္ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္ သံုးက်ိပ္တို႔ရဲ႕
ခရီးလမ္းအၾကား ပင္ပန္းဆင္းရဲ ၾကံဳေတြ႕ရပံုေတြကို သိျမင္ၿပီး က႐ုဏာသက္ေတာ္မူတာေၾကာင့္
ဘုရားရွင္က “အႏုဇာနာမိ ဘိကၡေ၀ ၀ႆံ ၀ုတၱာနံ ဘိကၡဴနံ ကထိနံ အတၱရိတံု” ဟုဆိုၿပီး ပုရိမ၀ါမွ
ထေျမာက္ေတာ္မူတဲ့ ရဟန္းေတာ္တို႔ကို ကထိန္ခင္းျခင္း အမႈအား ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
တစ္ဆက္တည္းမွာလည္း ကထိန္အလွဴခံရရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားရႏိုင္တဲ့ အက်ဳိးတရားငါးပါးနဲ႔
ကထိန္လွဴ ဒါန္းသူ အလွဴ႕ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ရရွိႏိုင္တဲ့ အက်ဳိးတရား ငါးပါးကိုလည္း ျပဆိုပါတယ္။

ကထိန္အာနိသင္ ရရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားရႏိုင္တဲ့ အက်ဳိးတရား ငါးပါးကေတာ့-
ေဘာဇဥ္ငါးပါးမွာ တစ္ပါးပါးျဖင့္ ပင့္ဖိတ္အပ္ေသာ ဆြမ္းရွိပါလ်က္ ထင္ရွားရွိေသာ ရဟန္းကို
မပန္မၾကားဘဲ အျခားဒါယကာတို႔ရဲ႕အိမ္သို႔ သြားရာ၌ ပါစိတ္အာပတ္ မသင့္ျခင္း၊တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္
တင္အပ္ေသာ သကၤန္းႏွင့္ ဥာဥ့္ကင္း၍ ေနေသာ္လည္း နိႆဂၢိပါစိတ္ အာပတ္မသင့္ျခင္း၊
ရလာသမွ် သကၤန္းတို႔ကို အဓိ႒ာန္လည္းမတင္ ၀ိကပၸနာလည္း မျပဳဘဲ သံုးေဆာင္ရာ၌
ဆယ္ရက္လြန္ေသာ္လည္း နိႆဂၢိပါစိတ္ အာပတ္မသင့္ျခင္း၊ ထမင္းစားၾကြပါ၊ မုန္႔စားၾကြပါ
အစရွိသျဖင့္ ရဟန္းေတာ္တို႔နဲ႔ မအပ္စပ္ေသာ အကပၸိယ ေ၀ါဟာရျဖင့္ ပင့္ဖိတ္ေသာဆြမ္းႏွင့္
ဦးစြာပင့္ဖိတ္ေသာ ဆြမ္းကို မလိုက္ဘဲ ေနာက္မွပင့္ဖိတ္ေသာ ဆြမ္းကို အလွဴခံျခင္းေၾကာင့္
ပါစိတ္ အာပတ္မသင့္ျခင္း၊ ကထိန္ခင္းေသာ ေက်ာင္းတိုက္၌ ငါးလအတြင္းျဖစ္ေသာ
သံဃိကသကၤန္းဟူသမွ် ကထိန္ အာနိသင္ မရေသာ အျခားသံဃာတို႔ ရပိုင္ခြင့္ မရွိေသာ္လည္း
ကထိန္အာနိသင္ရေသာ ရဟန္းတို႔ကသာ ခြဲေ၀သံုးေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ဟူေသာ
“ေဟာဓတတၳစီ၀ဂုပၸါဒအက်ဳိး” ကိုလည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကရဟန္းေတာ္ေတြမွာ ရႏိုင္တဲ့
ကထိန္အက်ဳိးတရား ငါးပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကထိန္သကၤန္းလွဴတဲ့ အလွဴရွင္မ်ား ရႏိုင္တဲ့ အက်ဳိးတရား ငါးပါးကေတာ့-
ကထိန္ခင္းထားတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား ေခ်ာင္ခ်ိစြာ သြားလာႏိုင္ေအာင္ ျပဳေပးထားတဲ့
ပထမအက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ကထိန္ခင္းသူ အလွဴ ရွင္မွာ မိမိကိုယ္ကို အစိုးရျခင္း၊
ေလးကြၽန္းစလံုးကို အစိုးတရနဲ႔ လွည့္ပတ္သြားလာႏိုင္သည့္ ဘုန္းတန္ခိုးႏွင့္ ျပည့္စံုေစႏိုင္ျခင္းအျပင္
မဟာ သုဒႆနစၾကာမင္းႀကီးရဲ႕ စည္းစိမ္မ်ဳိးကိုလည္း ရရွိခံစားႏိုင္ပါတယ္။
သံဃာေတာ္မ်ားကို တိစီ၀ရိတ္သကၤန္း မပါဘဲ ေပါ့ပါးစြာ သြားလာႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တဲ့
လွဴဒါန္းမႈရဲ႕ ဒုတိယ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ကထိန္သကၤန္း အလွဴရွင္မွာ သြားေလရာ
၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမပါဘဲ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္လြယ္ကူစြာ သြားလာႏိုင္ျခင္းအျပင္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္တဲ့
ကိေလသာ တဏွာညြန္ကိုပါ ေမွာက္သြန္ပယ္ထား၍ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရရွိခံစားျခင္းဆိုတဲ့
အက်ဳိးကိုလည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ အဓိ႒ာန္ ၀ိကပၸနာ မတင္ဘဲ သံုးခ်င္တိုင္းသံုးႏိုင္ေအာင္
အာပတ္မသင့္ရေအာင္ ျပဳေပးခဲ့တဲ့ တတိယ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ကထိန္အလွဴရွင္ဟာ
သံသရာ အဆက္ဆက္မွာ မိမိလက္၀ယ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီးျဖစ္တဲ့ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့၊ ပစၥည္းဥစၥာ၊
ရတနာေရႊေငြ၊ အျခံအရံ ပရိသတ္တို႔ကို အျခားသူမ်ားက ဖ်က္ဆီးျခင္းငွာ မစြမ္းသာဘဲ
ပကတိ ခ်မ္းသာလ်က္ ေကာင္းမြန္စြာ သံုးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အက်ဳိးတရားကိုလည္း ရရွိႏိုင္ပါတယ္။
ပမာအားျဖင့္ ေဇာတိက သူေဌးက မေပးလွ်င္ လက္၌၀တ္ထားေသာ ပတၱျမားလက္စြပ္ကို
အားခြန္ဗလျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ အဇာတသတ္မင္းသည္ မည္သို႔ပင္ အားစိုက္၍ ခြၽတ္ယူေသာ္လည္း
မရႏိုင္သကဲ့သို႔သာတည္း။

ဒကာဒကာမတို႔က ရဟန္းတို႔ႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ ပင့္ဖိတ္နည္းမ်ဳိးျဖင့္
“ထမင္းစားၾကြပါ၊ ဟင္းစားၾကြပါ” ဟု အကပၸိယ ေ၀ါဟာရျဖင့္ ပင့္ဖိတ္ေသာ ဆြမ္းကို စားေသာ္လည္း
အျပစ္မရွိေအာင္ ေနာက္တစ္နည္းအားျဖင့္ ေရွးဦးစြာပင့္ ဖိတ္ေသာ အလွဴရွင္၏ ဆြမ္းကိုအလွဴမခံဘဲ
ေနာက္ပင့္ဖိတ္ေသာ အလွဴရွင္၏ဆြမ္းကို အလွဴခံ ဘုဥ္းေပးေသာ္လည္း အာပတ္ မသင့္ရေအာင္
ျပဳလုပ္ေပးထားသည့္ စတုတၳ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ရွင္အား မလိုၿငိဳးထား၊ အမုန္းပြား၍
လတ္တေလာ ေသေစႏိုင္ေသာ အဆိပ္ကို ေကြၽးေသာ္လည္း မိမိလက္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္
အဆိပ္အေတာက္ ေျပေပ်ာက္၍သြားျခင္း၊ အဆိပ္သင့္၍ မေသႏိုင္ျခင္း အက်ဳိးကိုလည္း
ရရွိႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သံဃာတို႔ အားရဖို႔ရန္ ခဲယဥ္းေသာ သံဃိကသကၤန္းကို အလြယ္တကူ
သံုးစြဲႏိုင္ေအာင္ ျပဳေပးသည့္ ပဥၥမအက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ကထိန္အလွဴရွင္ အေနနဲ႔
ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ အ၀တ္အထည္ အသံုးအေဆာင္ ေပါမ်ားျခင္း၊ မိမိဥစၥာကို မိမိက မေပးလွ်င္
သူတစ္ပါးတို႔ က လုယူဖ်က္ဆီးျခင္းငွာ မစြမ္းသာျခင္း၊ မိမိသာလွ်င္ ခ်မ္းသာစြာ
သံုးေဆာင္ႏိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ အက်ဳိးတရား ငါးပါးကို ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းသူ
အလွဴ ရွင္မ်ား အေနနဲ႔ ရရွိႏိုင္ၾကပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာကို သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား အေနနဲ႔
သီတင္းကြၽတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က မတည္ၿပီး လွဴဒါန္းၾကတဲ့
ကထိန္အလွဴပြဲမ်ား ရွိသလို အမ်ားေပါင္းစုၿပီး လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ကထိန္အလွဴပြဲမ်ားလည္း
ႏိုင္ငံအႏွံ႔ေတာေရာ ၿမိဳ႕ပါ က်င္းပျပဳလုပ္ၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေက်ာ္
၁ ရက္ေန႔ကစၿပီး တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔အထိသာ တစ္လတာအတြင္း ၿပီးစီးေအာင္
ျပဳလုပ္ရတဲ့ အလွဴျဖစ္လို႔ တစ္ႏွစ္မွာ ဒီတစ္လသာ အက်ဳံး၀င္တဲ့ အလွဴမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။
လွဴတဲ့အခါမွာလည္း ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာ မိမိၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို မရည္စူးဘဲ
ဘုရားအမွဴးရွိတဲ့ သံဃာအမ်ားကို ရည္စူးၿပီး “သံဃႆေဒမ” လို႔ ရြတ္ဆိုၿပီး တစ္ရက္အတြင္း
ၿပီးစီးေအာင္ လွဴဒါန္းရလို႔ တစ္လမွာ တစ္ရက္၊ လွဴဒါန္းရာမွာလည္း ေက်ာင္းတိုက္တစ္တိုက္ အေနနဲ႔
ကထိန္ရာသီ အတြင္းမွာ တစ္ႀကိမ္သာ အလွဴခံခြင့္ လွဴဒါန္းခြင့္ ရွိပါတယ္။
အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္လို႔ရတဲ့ အလွဴမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ကထိန္သကၤန္းအလွဴက
အျခားအလွဴမ်ားလို မိမိနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူ မေတာ္စပ္သူတို႔ကို ၀ိနည္း ပရိယာယ္သံုးၿပီး
ေတာင္းျခင္းငွာအပ္တဲ့ အလွဴမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အလွဴ႕ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ရဲ႕
စိတ္ဆႏၵ အေလ်ာက္သာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အလွဴမ်ဳိးျဖစ္လို႔ မိုးေပၚက အလိုအေလ်ာက္
က်လာတဲ့ပမာ အလြန္ပဲ သန္႔ရွင္းေတာ္မူပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ၀ိနည္းနဲ႔ အပ္စပ္ၿပီး သန္႔ရွင္းတဲ့ အလွဴ၊ ဘုရားအစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား
ခ်ီးမြမ္းေသာ အလွဴ၊ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္လ၊ တစ္လမွာ တစ္ရက္၊ တစ္ရက္မွာ တစ္ႀကိမ္၊
တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္ေက်ာင္း ဆိုသလို အလြန္မြန္ျမတ္တဲ့ အလွဴကို ျပဳခြင့္ရတဲ့
ျမန္မာျပည္သူေတြ အေနနဲ႔ သာသနာေတာ္ကို အရေတာ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကေပတယ္လို႔
စာေရးသူ အေနနဲ႔ ေတြးၿပီး အလြန္ပဲ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

Writer: 
ဘစံေကာက္


Eleven Media Group

bwar99.blogspot.com