ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)

ႏွလံုးသားေတာင္ထိပ္က အရဟံေစတီ

မိမိရဲ႕ ႏွလံုးသားေတာင္ထိပ္မွာ အရဟံေစတီႀကီး တည္ၾကရေအာင္။ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကို ပြားမ်ားဆင္ျခင္ေနရင္ အရဟံေစတီ တည္တာပါပဲ။

`အရဟံ - ကိေလသာကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား`

အဲဒါ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ အဲဒီ အဓိပၸါယ္သည္ပင္လွ်င္ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ ပြားမ်ားတဲ့ နည္းလမ္းပါပဲ။ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ဆိုတာ ကိေလသာကင္းစင္ျခင္းပဲဆိုတာ သိၿပီး ဘယ္လို ပြားမ်ားရမလဲလို႔ ေတြးေနစရာ မလိုပါဘူး။

အရဟံဆိုတာ ကိေလသာကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားလို႔ အဓိပၸါယ္ေလး တစ္ေခါက္သိၿပီးတဲ့ေနာက္ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ပြားတဲ့အခါမွာ `အရဟံ၊ အရဟံ၊ အရဟံ` နဲ႔ အဲဒီလို ပါဠိလိုခ်ည္း ဆက္တိုက္ရြတ္ဆိုရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရြတ္လို႔လည္း ရေတာ့ ရပါတယ္။

သို႔ေသာ္ မိမိက ပါဠိလူမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အရဟံဆိုတာ ကိေလသာကင္းစင္တဲ့သူလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္ဆိုတာ သိထားေပမယ့္ အရဟံဆိုတဲ့ စကားလံုးသက္သက္ကိုပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ရြတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ရြတ္တိုင္းရြတ္တိုင္း `ကိေလသာကင္းစင္သူ` ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို သိျမင္မေနေတာ့ပါဘူး။

ဆိုပါေတာ့၊ ၁၀၈ လံုး ပုတီးတစ္ပတ္ ဆိုရင္ပဲ ၁၀၈ ေခါက္ရွိတယ္။ အဲဒီ ၁၀၈ ေခါက္လံုး အရဟံ၊ အရဟံလို႔ ပါဠိသက္သက္ပဲ ရြတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၀၈ ေခါက္လံုး `ကိေလသာကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား` ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္အေပၚမွာ အာရုံမေရာက္ေတာ့ပါဘူး။

ပထမ ႏွစ္ေခါက္၊ သံုးေခါက္ေလာက္ကေတာ့ အရဟံလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ကိေလသာေတြ ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားလို႔ အဓိပၸါယ္က အာရုံထဲမွာ ထင္ခ်င္ထင္လိမ့္မယ္။ ေနာက္အေခါက္ေတြ ေနာက္အေခါက္ေတြက်ေတာ့ အရဟံ အရဟံနဲ႔ `အ - ရ - ဟံ` ဆိုတဲ့ စာလံုးေလး သံုးလံုးပဲ မ်က္စိထဲ ျမင္ေနေတာ့တယ္။

ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္းပဲ မိမိၾကည္ညိဳတဲ့၊ မိမိအာရုံယူထားတဲ့ ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူဆူရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေစတီေတာ္၊ အဲဒီလိုအားျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေစတီေတာ္ေတြ၊ ရုပ္ပြားေတာ္ေတြ၊ မ်က္ႏွာေတာ္ေတြကိုပဲ မိမိအာရုံထဲမွာ ျမင္ေနေတာ့မွာပဲ။ ကိေလသာကင္းျခင္းဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတၱိ၊ ကိေလသာကင္းျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္အရည္အေသြးရဲ႕အေပၚမွာ မိမိစိတ္က အာရုံမေရာက္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီလိုဆိုရင္ မိမိရဲ႕ အရဟံေစတီဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ၿပီးေတာ့ မသပၸာယ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ၿပီးေတာ့ အစြမ္းသတၱိ မထက္ျမက္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ၿပီးေတာ့ တန္ခိုးမႀကီးေတာ့ဘူး။

သပၸာယ္ၿပီး တန္ခိုးႀကီးတဲ့ အရဟံေစတီကို တည္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိပ္ပုတီးစိပ္တာ ဝါသနာပါတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္းပဲ `အရဟံ - ကိေလသာကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား` အဲဒီလို အျပည့္အစံု ဆိုၿပီးေတာ့မွ ပုတီးေလး တစ္လံုးခ်၊ ေနာက္တစ္လံုးက်ေတာ့လည္း `အရဟံ - ကိေလသာကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား` တစ္လံုးခ်၊ `အရဟံ` ကိေလသာကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ တစ္လံုးခ်။ ပါဠိလိုေရာ၊ ျမန္မာလိုအဓိပၸါယ္ေရာ ပြားမ်ားၿပီးေတာ့မွ ပုတီးတစ္လံုးစီ ခ်သြား။ ပါဠိသက္သက္ပြားမ်ားတာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ အစြမ္းသတၱိ ထက္ျမက္ပါတယ္။

ျမန္မာလိုပါ တြဲရြတ္တိုင္းရြတ္တိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ စိတ္အစဥ္မွာ ကိေလသာေတြကင္းစင္ေနတဲ့ သေဘာေလးကို အာရုံျပဳၿပီးေတာ့ ၾကည္ညိဳလို႔ရပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္အေပၚမွာ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ ျဖစ္မွလည္းပဲ ဂုဏ္ေတာ္ပြားျခင္းေၾကာင့္ ပီတိပႆဒၶိလို႔ေခၚတဲ့ ႏွစ္သက္ဝမ္းေျမာက္မႈ၊ ၿငိမ္းေအးမႈဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဂုဏ္ေတာ္အေပၚမွာ ၾကည္ညိဳၿပီး ႏွစ္သက္ဝမ္းေျမာက္ ၿငိမ္းေအးေနတဲ့ ပီတိပႆဒၶိ အားေကာင္းမွသာလွ်င္ ဂုဏ္ေတာ္ပြားျခင္းရဲ႕ ေလာကီေလာကုတၱရာ တန္ခိုးသတၱိေတြကို အျပည့္အဝ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘာဝနာဆိုတာကေတာ့ စိတ္ရဲ႕အလုပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏႈတ္ရဲ႕ အလုပ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရဲ႕ အလုပ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္သက္သက္နဲ႔ အာရုံျပဳပြားမ်ားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မိမိက စိတ္စြမ္းရည္ မျပည့္ဝေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပင္ပရုပ္ဝတၱဳပစၥည္းတစ္ခုခုရဲ႕ အကူအညီကို ယူၿပီးေတာ့ ပြားမ်ားရမွာေပါ့။

စိတ္သက္သက္နဲ႔ပဲ ပြားမ်ားလို႔ ရလာေအာင္၊ စိတ္သက္သက္နဲ႔ပဲ အာရုံျပဳၾကည္ညိဳလို႔ ရလာေအာင္ မိမိမွာ စိတ္စြမ္းရည္ျပည့္ဝေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပင္ပရုပ္ဝတၱဳပစၥည္းေတြရဲ႕ အကူအညီ လံုးဝ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။ ႏႈတ္ရဲ႕ အကူအညီလည္းပဲ လံုးဝ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။ လက္ရဲ႕ အကူအညီလည္းပဲ လံုးဝ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။

ဘာဝနာပြားတဲ့အခ်ိန္ကို ေျပာတာပါ။ ဘာဝနာပြားတဲ့နည္းနဲ႔ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အေျခအေနအားေလ်ာ္စြာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၾကည္ညိဳလို႔၊ ကုသိုလ္ရခ်င္လို႔ အသံထြက္ၿပီးေတာ့ ရြတ္ဆိုခ်င္တယ္၊ ရြတ္ပြားခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ႏႈတ္အကူအညီ၊ လက္အကူအညီ၊ ပုတီးစတဲ့ ရုပ္ဝတၱဳတစ္ခုခု အကူအညီနဲ႔ ရြတ္ဆိုလို႔၊ ရြတ္ပြားလို႔ ရပါတယ္။

စိတ္သက္သက္နဲ႔ ဂုဏ္ေတာ္ပြားျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားမွာ တည္လိုက္တဲ့ဘုရားက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ တန္ခိုးအႀကီးဆံုးဘုရားပါပဲ။

ျပင္ပမွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားေတြက အလကားေနရင္း အလိုအေလ်ာက္ ကိုယ့္ကို လာၿပီး ေကာင္းက်ိဳး မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားမွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားကမွ ကိုယ့္ကို ေကာင္းက်ိဳးေပးႏိုင္ပါတယ္။

ျပင္ပက တန္ခိုးႀကီးဘုရားေတြကို ဖူးေျမာ္ပူေဇာ္တာဟာ အဲဒီဘုရားေတြကို အာရုံျပဳၿပီး ကိုယ့္ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ဖို႔အတြက္ပါပဲ။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားေျပာင္းမတည္ပဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တန္ခိုးႀကီးဘုရားကမွ ကိုယ့္ကို မ, မစႏိုင္ပါဘူး။

ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ ပြားရုံ၊ အႀကိမ္နည္းနည္း ပြားရုံနဲ႔လည္း တစ္သက္စာ အားကိုးရေလာက္ေအာင္ ႏွလံုးသားထဲက ဘုရားက တန္ခိုးမႀကီးေသးပါဘူး။ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ပြားမွ တန္ခိုးႀကီးလာတာပါ။

ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)

(ႏွလံုးသားေတာင္ထိပ္က အရဟံေစတီ မွ)

bwar99.blogspot.com